Great Hall

Met dichtgeknepen ogen kijken we beiden naar, noah, of wat de jongens naam ook mocht zijn. Ik weet dat Fred het zelfde denkt. Dat we zowel onze truckendoos kunnen boven halen als hem een hele lijst met vragen te geven. Over hoe groot zijn IQ is, wat hij in de toekomst van plan is, welke botten er niet gebroken mogen worden of gewoon wat hij van ons zusje wilt. Maar ik kan me ook maar al te goed inbeelden dat Ginny met beide niet blij zal zijn. "We hebben je in het oog." Klinkt het in koor. "En jou ook." Fred's vinger wijst richting Ginny en beiden staan we recht van de bank. Hun hebben misschien niets beters te doen. Maar wij weer wel. En het is maar al te duidelijk aan haar gezichtsuitdrukking dat ze ons hier weg wilt. "Oh Noah." Roept Fred overdreven luid als we van de tafel weg lopen. Hij slaagt zijn armen rond zichzelf heen en begint overdreven zoen geluidjes te maken. "Je zoent zo goed." Lachend verlaten we the great hall.

Die Fred en George waren nou niet bepaald goed voor de relatie tussen Ginny en mij, maar ze hadden zeker wel wat humor in zich. Toen ze weg waren, richtte ik me weer tot Ginny.
'Nou, ze hadden geen ongelijk,' grapte ik. 'Ik zoen goed.'
Ik hoopte dat Ginny merkte dat ik een grapje maakte want anders zou het erg arrogant overkomen.
'Dus uitkijken voor Snape?'
Ik was nooit een heilig boontje geweest, eerlijk gezegd. Dat maakte Durmstrang dus ook redelijk moeilijk voor me, aangezien daar alles erg strak was. Maar als er hier maar een leraar was waar je rekening mee moest houden, viel me dat nog alles mee.

Ik kon haar gezicht niet zien doordat ze met haar rug naar me toe zat, maar ik voelde haar verdriet bijna tot hier. "Laat haar toch, het is niet de eerste die zou huilen door jou." Ik draai me langzaam om naar Zabini. "Moet ik soms tegen haar gaan zeggen dat ze je moet vergeten?" De grijns op zijn gezicht had ik er op dit moment het liefst van al afgeslaan. "Zabini" begin ik zachtjes. "Kun je niemand anders gaan lastig vallen?" Dit kwam er wat luider uit en verschillende ogen werden op ons gericht, inclussief die van Ariana die me voor het eerst weer aankeek. Misschien dacht ze dat het niet zou opvallen, maar ik zag haar ogen dik staan. Had ik haar nu echt aan het huilen gebracht? Ze staat recht en ik volg elke beweging die ze maakt, the great hall uit. Ik shuif mijn stoel naar achter en sta recht. "Je gaat toch niet achter haar aan? Draco!" Ik negeer hem en loop achter haar de zaal uit. "Ariana! Wacht!" Net voor ze de hoek om wilt gaan stopt ze. Voor eeen aantal seconden blijft ze gewoon staan, maar uiteindelijk draait ze zich om. In een snel tempo komt ze nar me toe. Ik had iets verwacht van een knuffel, een zoen of iets anders. Maar uit het niets begint ze tegen me te schreeuwen, te slaan en te schoppen. Verschillende verwijten smijt ze me naar het hoofd, dat het er te veel zijn om bij te houden. "Ariana verdomme" ik grijp haar polsen beet zodat ze stopt met slaan en sleur haar mee naar een rustig stukje van het kasteel waar niemand niet is. "Doe eens rustig." Snauw ik een beetje kwaad door haar plotselinge aanval.