Chamber of secrets

The chambre of secrets

Ik was verbaasd over mezelf dat het me was gelukt deze kamer open te krijgen. En blijkbaar was Ariana net zo verbaasd. "We kunnen hier wel niet eeuwig blijven." Ik leg mijn gewaad op de stenen vloer en ga er op zitten. Ze knikt "was het maar zo." Zegt ze zachtjes en komt naast me neer zitten. "Inderdaad." Mompel ik. Was het inderdaad maar zo, even weg van alles, niemand dat kan zeggen wat je moet doen, die je in het oog houden of bij de minste mis stap je op de vingers tikt. Gewoon even, vrijheid! En vreemd genoeg, al lijkt het misschien niet zo. Is deze kamer zelfs misschien één van de veiligste plekken op Zweinstein. Wie gaat er nu aan denken dat leerlingen hier naartoe komen om zich te verstoppen of weg te vluchten van straf die ze niet willen doen. "Je wert toch dat we nog dieper in de problemen zitten." Ik neem een appel die we hebben mee gekregen uit de keuken en neem er een grote hap uit. "Ik bedoel maar. Alles word alleen maar erger als we terug boven water komen." Even is het stil. "Ik weet het. Dit is ook niet een perfect plan als je er beter over na denkt." Ze heeft gelijk, maar het leek wel voor even de beste oplossing. "Moet je, je inbeelden hoeveel straf we zullen krijgen. Omdat we een week zijn verdwenen en niet zijn komen opdagen bij McGonagall en niet naar het verboden bos zijn gegaan." Ik glimlach, ik weet niet waarom maar toch doe ik het. Ik vraag me alleen af hoe lang het zal duren voor ze het gaan door hebben dat we 'weg' zijn. Maar overtreden we wel de regels? We zijn hoe dan ook nog steeds in het kasteel. "Laten we er gewoon voorlopig het beste van maken. Maar we kunnen hier geen week blijven. Is het niet?" Ik knik. Eten hebben we genoeg. Maar voor een week? Ik denk dat we hoe dan ook na een paar dagen al weer terug moeten gaan. Bij doe gedachten krijg ik de kriebels over wat ons dan te wachten staat.

Een week was inderdaad wat lang, maar we konden het beste voorbereid zijn. We hadden zoveel problemen als we eruit kwamen... alle straffen hadden we genegeerd; het nablijven bij McGonagall, the Forbidden Forest, kamerarrest, en we hadden natuurlijk ook lessen gemist, zeker als we hier nog enkele dagen zitten.
'Misschien sluiten ze ons wel op in de kerkers,' zei ik. 'Voor misschien wel weken. Zonder water en brood, misschien zelfs vastgeketend. Ik weet het niet. Maar zolang we bij elkaar zijn, vind ik het niet eens erg.'
Ik legde mijn hand op Draco's wang en keek hem aan.
'Hier zijn we alleen,' fluisterde ik. 'En je kunt hier niets fout doen.'
Ik wist niet waarom ik dit zei, maar ik wilde hem enkel op zijn gemak stellen.
'Je bent van mij.'
Ik wachtte tot zijn stukje appel in zijn keel verdwenen was en ik gaf hem een kus. Zijn lippen waren koel, maar zacht. Ik beet hem zachtjes in zijn lip en glimlachte.
'Enkel van mij.'

Mijn wenkbrauwen schoten spontaan de hoogte in en ik frons mijn voorhoofd. "Je moet nu ook niet overdrijven. Ze gaan ons heus niet opsluiten in de kerkers." Sommige leerkrachten waren dan wel streng, de ene al wat meer dan de andere. Maar dat? Nee, dat zouden ze echt nooit doen. Toch? Al snel heb ik door dat ik er aan begin te twijfellen. Wat als ik me vergis en ze het toch doen? Dumbledore mag dan wel een oude kwal zijn, maar zelfs dat gaat zijn petje te boven. Daar ben ik zeker van! En zelfs hij zou me dat niet aan doen. Laat staan dat hij het Ariana aan doet. Meteen hadik zin om een sarcastische opmerking te maken. Tuurlijk zijn we hier alleen, ik had ons hier gebracht en sinds wanneer doe ik iets fout? Maar ik slik die opkomende woorden in en kijk haar aan. Ik ben nooit iemand zijn eigendom geweest. Maar is dat hoe het werkt in een relatie? Bespeeld worden in je doen en lateb alsof je aan koortjes hangt? Want dan had ik hier geen zin in en kon ik het beter nu al stop zetten. Maar ik had mezlf beloofd het op zijn minst te proberen. "Vergeet niet dat er voor jou ook nog steeds regels gelden." Herinner ik haar aan iets wat ik eerder heb gezegd terwijl ik het laatste beetje van mijn appel door slik. "Je hebt me nog steeds niet verteld welke regels." Gaat ze weer beginnen? Ik ga het haar nog steeds niet zeggen. "Ik zei het je toch al, dat zul je wel ondervinden." Herhaal ik mijn antwoord van eerder.

'Oh, dat doen ze wel hoor,' zei ik. 'Dat jou dat nog nooit gebeurd is... maar mijn vader heeft dat vaak genoeg gedaan met leerlingen en ook al vaak genoeg gedreigd het te doen met mij.'
Dat was nog waar ook. Hoe vaak papa wel niet dreigde me in de kerkers te stoppen omdat ik brutaal was. Maar nog nooit had ik zoveel regels overtreden, dus de kans dat hij het nu echt zou doen was ontzettend groot. Draco was soms zo vervelend. Die regels... en ik wist niet wat ze waren. En als ik ze overtrad, was het te laat. Dan was het voorbij.
'Draco, ik vind je heel lief, maar ik heb er zo geen zin in. Alles wat ik zeg of doe is fout. Ik probeer het ook alleen maar goed te doen.'
Ik zuchtte en stond op. Tranen verschenen, maar hij kon van mij geen dingen verwachten die ik niet kon waarmaken. Ik wist niet hoe ik hem blij kon maken. Met mijn rug stond ik naar Draco toe en toen schoot me gelijk iets te binnen. Hoe kwamen we hieruit?

Ik was vreemd genoeg werkelijk verbaasd dat ze dat echt deden. Zouden ze het met ons ook gaan doen wanneer we weer boven water komen en niet alleen ons straf hebben genegeerd maar ook tientalle regels? Als het er niet meer zijn? Maar ze draaide haar rug naar me, nog net te laat zodat ik de tranen in haar ogen had kunnen zien. Had ik dan iets verkeerds gezegd, iets verkeerds gedaan? Maar mijn grootste vraagstuk is wat ik nu moest doen. Een meisje troosten? Dat is me nog nooit eerder over komen. Hoe moet ik dat doen? Wat verwachten ze van je dat je doet en zegt? Als ik weer iets verkeerds doe en ze een hysterische bui krijgt, wat dan? Ik loop zachtjes naar haar toe en sla mijn armen rond haar middel heen terwijl ik mijn hoofd op haar schouder leg en haar een zacht kusje in haar hals geef. "Sorry" zeg ik, omdat er op dit moment niet meer uit komt en ik niet weet wat ik moet doen en zeggen. Maar ze draait haar eigen om en kruipt in mijn armen die ik stevig rond haar heen sla. Is dat het teken dat ze me vergeven heeft en ik iets goeds heb gedaan? Het is misschien ook het eerste, echte contact dat van mijn kant komt in die paar uur tijd dat we wat hebben. "Hoe komen we hier uit, Draco?" Ze veegt snikkend haar tranen van haar wang als ze me aan kijkt. Een natte plek is er op mijn shirt ter hoogte van mijn borst. Doorweekt door haar tranen. Maar hier stelt ze me nu de vraag waar ik niet eerder over heb na gedacht. "Hoe we zijn gekomen?" Ze schud haar hoofd en geeft een zachte stomp tegen mijn borst. "We zijn verdomme komen glijden. We geraken niet terug!" Ik ben even stil. "We kunnen ook..." ik kijk in het rond maar ik heb werkelijk geen idee hoe ons dit gaat lukken.

Ik had een plan dat als het goed was gewoon ging werken. Natuurlijk kon het ook niet werken en dan hadden we echt een probleem, maar ik had er vertrouwen in. Ik wilde enkel niet dat Draco het al wist want dan zou ons avontuur hier al eindigen, net nu het weer goed was.
'Ik weet het niet,' zei ik. 'Ik heb geen idee hoe we eruit komen. Maar, laten we eerst wat gaan eten.'
Ik pakte Draco's hand vast en trok hem mee naar de plek waar het eten stond. Ik kroelde dicht tegen hem aan, want het was best wel koud. Ik gaf hem een zoen.
'Ik houd van je,' zei ik zacht, ook al wist ik dat ik geen antwoord terug zou krijgen. Hij mocht het immers weten van mij.
Ik beet op Draco's lipje, zacht en teder, en gaf hem daarna een zoen.
'Ik vind het heel fijn met je,' zei ik lief en ik propte een muffin in zijn mond.
Draco lachte en haalde plagend mijn haar door de war. Ik grinnikte. Als we hieruit kwamen, zagen we er ten eerste niet uit en ten tweede waren we nog tientalle kilo's aangekomen ook. Ik vond het toch wel weer een stunt van ons... niet nadenken over iets en gewoon doen, maar dan vergeten rekening te houden met hoe we terugkwamen. Toen Draco zijn muffin op had, gaf ik hem.kusjes in zijn hals. Hij was ook al zo koud. Ik keek hem aan en glimlachte.
'Fris hier.'

Ik probeerde er het beste van te maken. Mar ik moest toe geven dat ik hoe dan ook de gedachten van hoe we hier ooit uit zouden komen niet uit mijn hoofd krijg. Ik had al verschillende opties overwogen in mezelf, maar ik kwam steeds weer op het zelfde probleem terecht; het zou niet lukken. En alsof dat alles nog niet genoeg was, begon het na een tijdje kouder te worden en hadden we vanplaats pompoensap beter warme chocolademelk mee kunnen nemen. Weer iets waar we niet aan hadden gedacht. Ik snap niet waarom vader tot de conclussie is gekomen dat we een machtig, dodelijk duo zullen vormen terwijl we tot nu toe alleen nog maar domme plannen hebben gehad en in de problemen hebben gezeten. En dan heb ik dit fiasco nog niet mee gerekend. Ik hef mezelf een beetje op van de klamme, koude vloer en haal mijn gewaad onder me vandaan dat al even klam aanvoelt als de lucht hier. Mijn plan om dat rond het rillende lichaam van Ariana te slaan valt ook weg. "We moeten hier weg zien te komen. Niet alleen om het feit hoe langer we weg blijven hoe erger ons strafwerk is" als dat al kon uiteraard "maar ook voor we hier gaan doodvriezen." Onderbreek ik mijn gedachten en maak mijn zin verder af. "Ik heb wel een plan" "en daar kom je nu pas mee af?" Ik verhef mijn stem terwijl ik recht spring. Vind ze het soms leuk om hier vast te zitten. Stinkend naar een oude, muffe geur terwijl we alleen maar meer in de problemen geraken en bevriezen. Zo meteen gaat ze me nog zeggen dat ze het leuk vind hier te zijn? "Wil je het nu nog horen of niet, Malfoy?" Ze klinkt boos terwijl ze ondertussen ook al was recht gestaan. Het is voor het eerst dat ze me weer aanspreekt met mijn achternaam. Waarom gaat er hierbij een steek door mijn hart? "Vertel op" zeg ik met een duidelijk hoorbare kilte in mijn stem.

Waarom begreep hij niet dat ik het niet zei? Begreep hij niet dat ik wist dat ons avontuur hier snel geëindigd zou zijn als ik hem mijn oplossing vertelde? Maar goed, ik kwam er nu niet meer onderuit.
'We sommeren onze bezems hierin zodat we ermee weg kunnen vliegen. Mijn accio-spreuk is daar sterk genoeg voor. Goed plan?'
Een beetje geïrriteerd liep ik een stukje van hem gedaan.
'Nou, tot ziens Malfoy. Daar eindigt ons romantische uitje.'
Ik vond het niet bepaald leuk of gezellig hier, maar het was de enige plek waar Draco en ik onze gang konden gaan zonder gestoord te worden. Maar goed, als hij weg wilde, dan liet ik dat maar toe. Ik kon hem niet dwingen hier te blijven.
'Ik blijf hier in ieder geval,' fluisterde ik. 'Ik wil die woedende blik van mijn vader nog even uitstellen.'
Ik zuchtte en ging weer zitten. Als Draco niet in mijn leven gekomen was, had ik geen enkele straf gekregen. Maar zo mocht ik niet denken, toch?

"Hoe langer je wacht, hoe erger het alleen maar zal worden." Maar ze had zich al met haar rug naar me toe gedraaid enbleek werkelijk vast beraden te zijn dat ze hier nog wel even zal blijven. Wel, dan moest ze dat zelf maar weten maar ik wou weg uit dit stinkende gat. Ik vond het alleen minder dat ik er nu wel haar hulp voor nodig heb. Spreuken is nooit mijn sterkste vak geweest en ik betwijfel het of mijn accio spreuk net zo sterk is als de hare, of wat ze toch lijkt te beweren. "Kun je dan op zijn minst.." haar ogen stonden venijnig toen ze me niet liet uitspreken en een aantal seconden later mijn vertrouwde bezem voor mijn neus bleef zweven. "Kom je echt niet mee?" Ik stap al op mijn bezem en kijk haar van over mijn schouder aan. Vast beraden schud ze haar hoofd. Wel, dan moet ze het zelf maar weten ook. "Je bent zo koppig." Mompel ik terwijl ik al een stukje meer opstijg. "Draco" daar zegt ze mijn naam weer. "Waag het niet om nu van me weg te vliegen!" Wat? Wat wilt ze nu? Ik begrijp echt niets van vrouwen. "Kom me dan maar zelf achterna." Ik stijg nog een beetje verder op en vertrek voorwaarts. Ik wil echt hier geen minuut langer blijven. Niet dat het gezelschap slecht is of ik het niet waardeer alleen met haar te zijn. "Draco!!" Hoor ik haar nog na roepen maar ik vlieg door zonder te reageren en kom eindelijk bij de uitgang.

Ik ben nog maar net de kamer uit, een aantal seconden op de gang of Zabini loopt me bijna tegen het lijf. "Waar heb jij gezeten man? Je was spoorloos. De leerkrachten zijn woedend, wat zeg ik. Het is nog erger dan dat!" Hier was de bevestiging van wat ik al dacht. Niet dat het moeilijk te raden zou zijn. Maar ik moet op dit moment alleen maar aan mijn imago denken tegen over mijn beste vriend. "Ik heb die dochter van Snape gepakt, je weet wel. In de geheime kamer." Ik zet een gemaakte grijns op mijn gezicht maar die van mijn beste vriend was alles behalve gespeeld. "Hoe heb je dat..." hij stopt met praten en als ik me omdraai merk ik dat Ariana achter me staat. Ze ziet er woedend uit, blijkbaar moest ze toch achter me zijn aangekomen. "HOE DURF JE!!" Roept ze terwijl ik een harde slag in mijn gezicht krijg. "Ariana, laat het me..." "wat is dat toch tussen jullie" even ben ik vergeten dat we niet alleen zijn en wanneer ik teken doe dat hij moet gaan, ben ik verbaasd dat hij naar me luistert. "IK HAAT JE, IK HAAT JE, IK..." "Meneer Malfoy, Juffrouw Snape." De stem achter ons klinkt nog bozer dan Ariana is. Fantastisch!

Ik was zo woedend op Draco. Ten eerste had hij mij gewoon laten stikken in de geheime kamer, iets wat ik al amper kon bevatten. Welke idioot laat nu een kwetsbaar meisje achter in een levensgevaarlijke plek, ook al stond ik erop dat ik nog even bleef.
En nu, ten tweede, hoorde ik iets wat ik nooit had willen horen. Draco en Zabini die over mij aan het praten waren...Draco, die deed alsof hij me gebruikte. Waarom? Was ik niet leuk genoeg om met Draco een relatie aan te kunnen gaan? Schaamde hij zich voor me? Ik schaamde me rot. Zabini dacht echt dat het niet wederzijds was tussen ons en zelfs ik begon daarover te twijfelen. Niet alleen huilde ik, ook was ik ontzettend woedend en dat verdween echt niet toen McGonagall opeens achter ons stond. De vorige keer was ze nog redelijk kalm geweest, maar nu leek ze bozer dan ze ooit geweest was. Ik snikte en gaf Draco nog een laatste harde trap voor we gedwongen werden om met McGonagall mee te lopen.
'ASSHOLE!' sneerde ik woedend. 'IK HAAT JE! WEET JE WAT? GA LEKKER NAAR DIE ZABINI EN NEUK HEM. BETER GA JE TOCH NIET KRIJGEN ALS JE ZO MET MEISJES OMGAAT!'