Class room

Hier volg je de lessen die worden gegeven op Hogwarts!

Eindelijk kon ik mijn gezicht terug in de plooi houden en was mijn glimlach verdwenen. Al zat het plezier nog wel duidelijk af te lezen zijn in mijn ogen. Waarschijnlijk zat Zabini al in de common room ondertussen, maar hij was volgens mij wel groot en oud genoeg om zelf nieuwe kleren aan te trekken. Het is nog niet algemeen bekend, maar de grote broer die ik heb, die me drie jaar geleden in de steek liet, zal ons dit jaar bij staan in toverdranken. Eindelijk, krijg ik misschien eens betere punten. Dat is wel het minste wat ik kon doen. Vreemd genoeg was ik hem nog niet tegen gekomen en al zijn we verplicht in the great hall te blijven tot die oude vent zijn jaarlijkse, vervelende toespraak heeft gedaan. Kan ik me geen betere plek bedenken waar hij op dit moment zal zijn dan in het lokaal van Snape. Ik klop een aantal keer op de deur, maar het is niet van mijn gewoonte om te wachten op een antwoord en met een hevige zwaai laat ik deze open vallen. Het hout van de deur weerkaast op de stenen muur waar het tegenaan word gesmeten. En natuurlijk, had ik weer eens gelijk. Achter het bureau zit hij papieren door te nemen maar door de harde knal kijkt hij op. En even lijk ik verbazing te zien in zijn ogen als hij me aantreft in de deuropening. "Kijk niet zo verbaasd." Ik stap het lokaal binnen en smijt de deur achter me dicht. "Alsof je me hier niet kan verwachten."

"Ik had je niet perse nu verwacht." kaatst ik met opgetrokken wenkbrauw terug. Mijn kleine broertje kijkt niet al te gelukkig en ik kan wel raden waarom. We hebben elkaar niet meer gezien sinds ik, drie jaar terug, het ouderlijk nest verliet. Twee dagen nadat ik mijn examens had gehaald op Hogwarts. Met enkel een vluchtig afscheid en niets over waar ik heen zou gaan. Misschien is er een tiental brieven gewisseld in die tijd, maar meer ook niet. Ik had mijn redenen, maar daar zou Draco toch niet zo makkelijk intrappen.
Met een zucht en een gebaar van mijn hand ruim ik het bureau voor me op. "Ga zitten."
Hij trekt een stoel naar het bureau en gaat zonder een woord zitten. Wat moet ik nou? Zeggen dat het me spijt? Zeggen dat het allemaal goed bedoeld was? Dat het was om hem te beschermen? Het was misschien allemaal waar, maar die jongen ging me echt niet zomaar vergeven. Voor een minuut of twee, drie hangt er een pijnlijke stilte. Mijn ogen bestuderen de jongen voor me. Hij is zo ontzettend gegroeid, zoveel meer volwassen geworden. Ik kan me nog herinneren dat Draco me als kleine kleuter van vier uit bed kwam slepen om samen kerstcadeaus open te maken. In gedachten verzonken begin ik te glimlachen, wat resulteert in Draco die een wenkbrauw naar me optrekt.
"Sorry." Ik schud mijn hoofd. "Ik... ik herinnerde mezelf aan kerst vroeger. Toen alles nog... oké was. Ik weet ook niet waarom." Ik haal mijn schouders op. Over het algemeen wist ik me wel uit elke situatie te redden, met een scherpe tong en veel sarcasme en slecht getimede grappen. Maar dit...  
Ik haal een hand door mijn haar en kijk de jongen voor me aan. Zijn ogen zijn veel donkerder dan de mijne; stormachtig grijs, waar de mijne juist bijna doorzichtig zilver zijn. "Draco." zeg ik zachtjes. "Ik weet dat ik niks goed kan praten, maar ik heb je gemist. Ik ben blij om te zien dat het goed met je gaat."
Mijn stem blijft steken in mijn keel. Ja, over het algemeen ging het goed. Maar ik was ook niet dom. Als Draco was meegesleept in mijn vaders loyaliteit aan hem... dan droeg de jongen van zeventien die nooit een vlieg had kwaad gedaan, niet echt, een duister geheim met zich mee.

Ik zet me neer op één van de stoelen dicht bij hem en laat me comfortabel achteruit hangen, om toch maar iets de indruk te geven dat ik me best wel op mijn gemak voel. Maar is dat echt wel zo? Even laat ik mijn gedachten terug keren naar vroeger wanneer hij over kerst begint. Hoe hij steeds eerst grumpy was wanneer ik hem als vier jarige snotter kwam wekken. Maar hij het dan altijd toch met plezier deed om stiekem de cadeau's al te gaan controleren op de inhoud. Waarschijnlijk dat moeder het wel wist, maar ons gewoon liet doen. Dat was op dat moment altijd het toppunt van spannende momenten.
Met een schok lijk ik terug in de werkelijkheid te komen en met dicht geknepen ogen kijk ik hem aan. "Die tijden zijn voorbij, is het niet." Sis ik zachtjes. Net zoals de tijden van die band dat we altijd hebben gehad ook voorbij is sinds het moment dat hij van huis is weg gegaan. "Ik kwam hier niet voor verontschuldigingen." Mompel ik dan. En het is nog waar ook. Ik was gewoon op zoek naar gezelschap, maar dat is nog moeilijker toe te geven dat ik hem uiteindelijk daar nog steeds voor nodig heb. "Alles gaat heel goed." Grijns ik, al zit daar geen enkel beetje waarheid in. "Maar ik neem je niets kwalijk." Mijn mondhoek krult langst een kant omhoog terwijl ik me recht zet. Voor herinneringen die dood zijn of zelfmedelijden ben ik niet hier.

Ik dacht meteen aan de Imperius Curse maar dat was net iets teveel van het goede en papa was daar toch net iets te belangrijk voor. In ieder geval voor mij. Ik beet op mijn lip.
'Oké slecht plan. Ik laat het aan jullie,' lachte ik. 
Plots schoot me iets te binnen. 
'Ik ga naar papa!' riep ik. 'Ik wil hem nog wat vragen over Potions.' 
Ik wilde eigenlijk vragen naar extra werk omdat Potions mijn beste vak was en misschien dat papa me wel niet naar de les liet komen als ik mijn werk al af zou hebben voor de les. Dat zou me wat dagen vroeg opstaan schelen. Ik nam afscheid van Ginny, George en Fred en liep naar het lokaal van papa. Ik klopte aan en liep naar binnen, zonder op antwoord te wachten. Ik zag tot mijn verbazing geen papa, maar Draco Malfoy in gesprek met, althans dat dacht ik, zijn broer. Ik fronste mijn wenkbrauwen.
'Zo zo, familiereünie?' waagde ik het erop. 'Wat moet dat in mijn vaders kantoor? Wie ben jij?'

Voor even was het stil tussen ons. Blijkbaar wisten we beiden niet goed wat te zeggen. Hij zou het misschien goed kunnen maken met te zeggen. Ik kloot wel met je cijfers zodat je een voldoende hebt of kom maar bij mij wonen. Maar geen van deze twee dingen leek ook maar uit zijn mond te komen. En voor even; voor we gestoord worden, dacht ik dat het misschien beter was om gewoon verder te doen als hoe we bezig waren. Als halve vreemden voor elkaar. In die jaren tijd zijn we waarschijnlijk beiden zo hard veranderd, dat we uit die paar brieven die versruurd zijn ook niet echt kunnen zeggen dat we elkaar nog steeds door en door kennen.
De deur vliegt open en verbaasd draai ik me om. "En wat moet jij hier." Snauw ik. Maar ze lijkt me te negeren en haar ogen schieten recht streeks naar de jongen naast me. Ik moet eerlijk toe geven, als ik alleen zou zijn is het makkelijk eender welk meisje te krijgen. Maar als hij in de buurt is, lijkt het wel of ik moet die strijd met hem aan gaan. Ik geef het niet graag toe, maar hij lijkt nog een grotere magneet te zijn dat het vrouwelijk geslacht aantrekt dan ik. Uiteindelijk richt ze haar aandacht op mij en geeft me een arrogante blik. "Ik ben jou geen uitleg verschuldigd Malfoy." Kaatst ze me vijandig toe. "Kijk eens aan, nu lijk je wat meer praat te hebben dan in de zomer." Ik bestudeer haar houding terwijl ik mijn armen over elkaar heen sla. "Snape's dochter." Geef ik snel de uitleg door aan Scorp.

'Wat ik hier moet?' herhaalde ik verwaand. 'Nou, tot voor kort was dit mijn vaders kantoor. Een betere vraag is wat jullie hier doen, niet?'
Arrogant keek ik de twee aan en de opmerking van Draco drong langzaam binnen. Ja, hij had gelijk. Ik durfde veel meer als mijn vader er niet was. Ik was echt dol op mijn vader, maar hij maakte me soms bang. Bang omdat hij zo streng kon zijn en er was een ding dat hij nooit accepteerde: brutaliteit. En mocht ik nou net behoorlijk brutaal zijn tegen mensen die ik niet mocht. Maar stiekem, heel stiekem, vond ik Draco wel een beetje leuk. Juist dat sarcastische, dat vreselijk irritante verwaande gedrag, maakte hem aantrekkelijk. Het probleem was dat, hoewel mijn vader de grootste fan van Malfoy was, hij het nooit goed zou keuren als ik met hem zou gaan. Dat in mijn achterhoofd en het feit dat ik toch nooit een kans bij hem zou kunnen maken, maakte dat ik uitzonderlijk gemeen tegen hem deed. Ik was tegen meerdere mensen gemeen, maar Draco verdiende daarin een ereplaatsje. Ik keek naar de jonge vent tegenover Draco en vond dat hij er ook wel mocht zijn. Ik trok mijn wenkbrauw op.
'En wat betekent dat nou weer? Wat maakt het uit dat ik de dochter van Snape ben?'

Haar groene ogen kijken ons ijzig aan. Ze is altijd al vervelend geweest. Nu ja, vervelend is ook veel gezegd. Ze bleef altijd op de achtergrond, houd haar zelf altijd stil en deed alsof ze er niet was. En dat is in mijn ogen vervelend. Maar nu? Ik snap echt niet waar die plotselinge draai vandaan komt, waardoor ze een heel andere persoon lijkt en nog vervelender is als anders. Ik draai me om naar Scorpius en ik weet niet waar die vriendelijkheid vandaan komt, maar verontschuldig me voor ik Ariana bij de arm grijp en haar mee naar buiten sleur. Als we de hoek om zijn, ver genoeg van het lokaal laat ik haar uiteindelijk los. "Malfoy!" Ze klinkt kwaad. "Snape." Het klinkt nog steeds raar dit te zeggen, maar mijn toon klinkt helemaal anders als hoe zei mijn naam uit sprak. "Nu moet je echt eens even goed luisteren." Terwijl ik dit zeg, met een vinger op haar gericht slaagt ze mijn hand weg. "Ik moet juist helemaal niets." Brult ze bijna uit. Waardoor mijn wenkbrauwen de hoogte in schieten. "Je denkt echt dat je alles.." wanneer er een paar leerlingen passeren, die ons raar aankijken zwijg ik even. Snauw hun wat toe, waardoor ze sneller gaan lopen en draai me dan opnieuw om. Natuurlijk had ik verwacht dat ze er nog ging staan. Maar tot mijn grote verbazing zie ik haar iets verder op van me weg gaan. En ik weet niet waarom, waar het ineens vandaan komt. Maar ik ga achter haar aan. Ik laat me niet zo maar afpoeieren.

'Oké, wat wil je van me?' vroeg ik bozer dan bedoeld. 'Ik bedoel - je ziet me nooit staan en nu loop je me verdomme achterna? Dat had jij je hele leven mogen doen, maar nu vind ik het echt vreselijk irritant omdat ik schoon genoeg van je heb op dit moment. Duidelijk?'
Ik had echt teveel gezegd. Nu wist hij dat ik hem niet vreselijk vond. Maar ik mocht hem niet leuk vinden. Dat kon gewoon niet. Ik zuchtte en ergerde me voor het eerst in mijn leven dood aan mezelf.
'Goed, vergeet wat ik zei,' zei ik zuchtend. 'En laat me met rust. Ga lekker naar je broertje toe en roddel erop los wat voor rotkind ik ben of iets, maar bemoei je gewoon niet meer met mij.'

Haar ogen zijn groen, dat heb ik altijd al geweten. Maar nu valt het me pas op dat ze gifgroen lijorn. Of komt dat gewoon door het feit dat ze haar eigen aan het opwinden is, door mijn gezelschap. "Dus dat is het." Mijn mondhoeken krullen omhoog en grijnzend maak ik oog contact met haar. "Dat ga ik niet zo maar vergeten." Doe ik dat extra schepje er nog boven op. Ik weet niet waarom ik het deed, maar moet ze mij er dan nog eens serieus extra aan laten laten dat ik werkelijk achter haar aan ben gelopen. Dat is niets voor mij en ik zet een stap of drie achteruit. Ik merk, zelfs al neem ik nu mijn afstand dat ze haar minder op haar gemak begint te voelen nu ze weet dat ik echt niet vergeet wat ze tegen me gezegd heeft. En waarom zou ik? Het is te mooi om niet tegen haar te gebruiken. Een meid van uit mijn afdeling, een jaar lager geloof ik knipoogt als ze voorbij loopt. "Ik ga al." Grijnzend steek ik mijn armen in de lucht als ik opmerk hoe het ander meisje me wenkt en me opwacht op het einde van de gang. "Nog veel plezier met dromen." Fluister ik haar nog toe wanneer ik haar passeer.

Waarom moest hij zo gruwelijk aantrekkelijk zijn als hij me zo probeerde te verleiden? Ik pakte zijn arm stevig vast toen hij me wilde passeren en keek hem aan in zijn lichtblauwe, glinsterende ogen.
'Je - je moet niet zo doen,' stamelde ik. 'Zo maak je geen vrienden.'
Ik was vreemd bezig. Plotseling veranderde ik in een timide meisje, dat eigenlijk heel graag Draco voor zichzelf wilde hebben, maar die dat niet durfde toe te geven. Zo herkende ik mezelf helemaal niet. Ik had mijn hele zomervakantie met hem doorgebracht en de hele tijd geen sprankeltje verliefdheid gevoeld, maar nu, terug op Hogwarts, had ik vlinders in mijn buik. Vlindsrs omdat ik een idioot als Malfoy leuk vond. Ik begreep er niets van.
'Vergeet het wat ik zei. Ik ben niet mezelf vandaag,' zei ik eerlijk.
Ik liet zijn arm los en zag een rode vlek verschijnen.
'En laat me met rust.'

Ik voelde smalle, kleine vingers mijn arm vast grijpen. Het was de eerste keer dat ze me ook werkelijk aanraakte en ik moet toegeven dat haar huid zijdezacht aanvoelt. Verbaasd kijk ik haar aan als ze me aankijkt met haar groene kijkers. Die nu minder die gifgroene kleur hebben als daar net. Waar ik uit kan opmaken dat het echt gewoon uit pure opwinding was geweest. Maar dat maakte haar ogen niet minder... Draco, stop er mee. En wel nu. Venijnig kijk ik haar aan. "Wat wil je van me." Ondertussen liet ze mijn arm los en de plek waar haar vingers hadden gezeten voelt branderig aan. Niet door de afdruk, of door pijn. Maar eerder uit... Ik schud mijn hoofd om die gedachten mijn hoofd uit te bannen. "Ik heb vrienden genoeg, lieverd." En wat kan het haar nu ook werkelijk schelen? "Dus, wat wil je van me?" Afwachtend staar ik haar aan. Ik was al van plan te vertrekken tot ze me terug trok. En waarom? Om te zeggen dat ik haar gerust moet laten terwijl ik al op weg was om dat te doen. Ik kijo naar de plek waar het ene meisje eerst nog gestaan had maar nu is verdwenen. Fijn "en bedankt." Mompel ik teleurgesteld.

'Ik wil niets van je,' loog ik. 'Ik wil je niet.'
Ik keek hem spottend aan.
'Goh, vrienden? Vrienden die zomaar weglopen zijn geen vrienden. Of is dat in Slytherin wel het geval? Wat ziek eigenlijk.'
Ik keek het meisje na dat was weggelopen. Het was echt zo'n meisje met van dat pornoblonde haar en nepwimpers en waardoor je door de lagen make-up amper zag hoe ze er echt uit zag.
'Je kunt beter krijgen dan dat,' zei ik. 'In ieder geval beter dan een meisje dat eruit ziet als een opgedofte barbiepop. Maar goed, wie ben ik om je dat te vertellen?'
Ik zou nooit mijn haren mogen verven of make-up op mogen doen. Papa vond dat overbodig en hoewel ik dan wel al volwassen was, had ik nooit zijn regels verbroken. Niet zolang ik op Hogwarts zat en ik hem nog dagelijks tegen zou komen. Ik keek Draco aan en wreef in mijn ogen met mijn wijsvinger.
'Ik vind je - ach laat maar.'
Ik kon het toch nooit over mijn lippen krijgen dat ik hem leuk vond. Dat lukte me gewoon niet. Ik zuchtte en slikte. Wat maakte het ook uit. Papa zou me toch levend begraven als hij wist wie ik leuk vond. Het was beter om gewoon te doen alsof er geen vlinders in mijn buik zaten. Toch?

Mijn ogen zoeken in de hare, opzoek naar meer duidelijkheid. Ik wist dat vrouwen irritant waren en ingewikkeld. Maar zo? We hebben een hekel aan elkaar, kunnen elkaar niet verdragen wanneer we in een straal van 100 meter bij elkaar zijn. En toch, gaat ze zich bemoeien met mijn doen en laten? Terwijl ik haar niets interesseer? Terwijl ze me niet kan luchten. Waarom maakt ze zich dan druk over deze ene meid? Wenkbrauw ophalend, dat ik hier helemaal niets van begrijp kijk ik haar aan. "Omdat" hoe moet ik het nu vriendelijk gaan zeggen dat ik het gewoon voor het plezier doe. Dat ik meiden gebruik. En waarom kan het me schelen dat ik dit vriendelijk zeg? "Ze me niet interesseren. Gebruiken en klaar." Zo, dat is er uit. Het is echt niet zo dat ik met deze meiden een relatie ga beginnen. Maar toch knaagt dit gevoel aan me en wil ik weten waarom ze zich zo druk maakt. Dus vragend kijk ik haar opnieuw aan. "Waarom maak je, je er druk over?" Ze moest haar zin niet afmakenm het is wel duidelijk wat ze van me vind. En ik vind haar net even irritant.

'Goh,' zei ik schamper. 'En ik dacht dat jij niet lager dan dit kon zinken? Nou, wel dus blijkbaar. Jeetje, wie denk jij in godsnaam dat je bent? De koning van Hogwarts? Jij denkt echt dat je elk meisje kunt krijgen hè?'
Waarom zei ik dit nu weer? IK was wel oprecht boos. Een jongen, maakt niet uit wie, hoort niet op deze manier om te gaan met meisjes, zelfs niet als het meisje een omhooggevallen make-updoos is. Ik ergerde me mateloos aan Draco op deze manier. Het was maar goed dat we toch nooit een relatie zouden kunnen krijgen. Toch - en dat vond ik eigenlijk vreselijk - zat er een klein stemmetje in mijn maag die juist wilde dat we een relatie kregen. Het was wel eens iets anders, tegen de wil van mijn vader in gaan, maar misschien was het tijdperk aangekomen dat ik dat eens moest doen. Doen wat ik wilde, waar mijn hart lag. Dat was belangrijk op dit moment, zeker nu ik zeventien was. Ik moest mijn eigen weg volgen en mocht dat nu juist de weg zijn die totaal tegen de wil in van mijn vader ging. Verliefd zijn op Draco à la, maar een relatie, dat zou hij nooit goedkeuren.
Ik grinnikte een klein beetje bij het feit dat ik eindelijk eens tegen hem in durfde te gaan.
'Ik maak me niet druk, ik vind alleen dat jij je als een idioot gedraagt en dat mag je weten. Dag Draco.'
Ik gaf hem een kushandje en wachtte tot hij verdween. Hij moest zelf bij me weggaan, niet andersom.

Ik moet eerlijk toegeven dat ik hier helemaal de tijd niet voor had. De lokalen horen ook niet beschikbaar te zijn in de avonduren, maar ik kan de dochter van Snape moeilijk wat weigeren. Sinds wanneer heeft die kerel eigenlijk een dochter? Nou ja, al een poosje blijkbaar, maar ik had nog nooit van haar gehoord. Terwijl we toch ook samen op school hebben gezeten...
Maar goed. Daar zit ze dus, aan haar toverdrank te werken. Gelukkig een korte, als ik de ingrediënten zo zie.
"Het is waarschijnlijk net zo gezellig als het is om een brutale, ogenschijnlijk arrogante dochter als jij te hebben." zeg ik schouderophalend, mijn ogen staren recht in die van haar.
Ariana trekt met een glimlach een enkele wenkbrauw op. "Je voelt je heel wat, niet? Familie van de Malfoys, dat geeft zeker veel aanzien."
Ik kopieer de uitdrukking van een opgetrokken wenkbrauw. "Eigenlijk ben ik zo goed als onterft, maar dat is nogal een depressief verhaal. Niet echt iets voor een eerste ontmoeting. Maar als jij mijn broertje aanvalt, zonder mij daar een goede reden voor te hebben, en zonder hem goed te kennen, dan verdedig ik hem." Ik geef haar een zoete glimlach. Ze heeft gelijk, dat wel. Maar dat betekent niet dat ze het mocht zeggen, dochter van Severus of niet.
"Ah, dus je bent niet zo laf als de meesten in de je familie. Goh, dan ben je anders dan ik had verwacht." Het tienermeisje geeft me een knipoog.
Die opmerking valt niet in goede aarde. Helemaal niet zelfs, al weet ik dat heel goed te verbergen. Ik had er zo'n bloedhekel aan om te worden vergeleken met mijn familie, simpelweg om de naam. "Niet alle zonen en dochters lijken op hun ouders. Alhoewel dat bij jou duidelijk wel het geval is." Oké, misschien kon ik mijn irritatie na die opmerking niet helemáál verbergen. Met een zucht ga ik staan en haal een hand door mijn haar. "Het spijt me, het is een lange dag geweest. Ik denk dat het beter is als je op gaat ruimen en dan loop ik met je mee naar de Common Room, ik moet nog even naar kantoor en er zit een mooi tussenweggetje bij de toren."
Ze lijkt er niet heel blij mee, maar heeft wel door dat het waarschijnlijk weinig zin heeft om tegen me in te gaan. Ze ruimt haar spullen op en samen verlaten we het lokaal.
Ze vraagt me naar mijn studie, ik vertel haar een paar kleine dingen. Ik kan hele verhalen gaan houden, maar die snapte ik ook nog niet voordat ik met mijn studie was begonnen. Dus dat bespaar ik haar maar. Het gesprek is kort maar redelijk ontspannen nu het niet gaat over mijn of haar familie. Uiteindelijk bereiken we de trap naar de toren waar onze wegen scheiden. Ik glimlach naar haar. "Ik zie je morgen wel in de les. Zelfs zonder oefening weet ik zeker dat je het prima gaat doen."
Ik knipoog vriendelijk naar haar, ze glimlacht en verdwijnt naar boven.