Room of requirement

The room of requirement

"Ik moet met je praten." Had ik haar gezegd na de bekentenis van haar. Verbaasd door mijn waarschijnlijk onverwachte antwoord kijkt ze me aan. "Ergens, alleen." Zelfs de muren zouden hier oren hebben. Bijna letterlijk dus moest ik een plek zien te vinden waar ik rustig met haar zou kunnen praten zonder dat iemand ons kan afluisteren, al is het maar een schilderij. En ik weet in welke gang we ons bevinden. De deur verschijnt in de muur en ik trek haar mee de room of requirement in. Verbaasd kijkt ze me aan. "Is dit.." ik zeg niets maar neem haar mee naar een plek waar een aantal kussens op de grond liggen en duw haar praktisch neer. Het moet echt even gedaan zijn met dat bazig gedoe en haar, vreemd genoeg grote mond. Iets wat ik niet van haar had verwacht. Maar het word tijd dat ze in ziet wie hier werkelijk de leiding heeft. Ik zet me naast haar neer en voor even blijft het stil. "Ga je me nog uitleggen waarom je me hier mee naartoe neemt?" Weer dat betweterig, bazig toontje in haar stem als ze me aanspreekt. "Dus jij en Scorp? Maar je vind mij leuk?" Ze kijkt naar haar handen die opgevouwen op haar schoot liggen en voor het eerst is ze stil. Voor het eerst weet ze geen woord uit te brengen. "We kunnen niets met elkaar hebben." Fluister ik, al weet ik niet waarom. Het is onmogelijk dat iemand ons hier gaat komen afluisteren. "Waarom niet?" Ik ben lichtelijk verbaasd dat ze echt met de deur in huis weet te vallen. Wist ik veel dat ze dit zo graag wou. "Omdat als eerst, jij mijn broer date?" Het klonk als een vraag, nog steeds kan ik het moeilijk inbeelden dat hun twee.. maar al snel ga ik verder. "En omdat het tegen de spelregels in." Haar wenkbrauwen schieten vragend de hoogte in. Maar nog voor ze me kan vragen welke spelregels plaats ik mijn vingers onder haar kin en breng haar hoofd naar me toe voor ik haar zoen. "Denk daar maar eens over na." Geef ik dan als antwoord en sta recht om naar de deur te gaan en haar achter te laten.

Ik werd meegenomen naar de Room of Requirement. Hij wilde met me praten en ik ging zwijgend achter hem aan.
Ik keek hem recht in de ogen aan. Daar begon hij weer over Scorp. Hij wist toch... kon hij het niet raden.
'Ja,' zei ik zacht. 'Ik vind jou leuk.'
Ik keek hem verbaasd aan toen hij zei dat het niet kon. Waar een wil is, is een weg. Begreep hij dat niet?
'Draco,' zei ik en ik fluisterde. 'Ik vind jou leuk. Ik ging met Scorp om....'
Ik pauzeerde even en zuchtte.
'.... omdat ik jou jaloers wilde maken. Ik - die broer van jou is een geweldige goser, maar ik voel echt niets voor hem. De enige waar ik iets voor voel, is voor jou. Je mag het aan Scorp vragen, maar dan krijg ik wel behoorlijk op mijn kop want ik deed alsof ik een relatie had met een leraar. Dat is niet echt gepast.'
Ik keek hem wederom verbaasd aan.
'Spelregels? Wij zijn de leerlingen en wij maken hier de spelregels. Begrijp je dat?'
En of hij het begreep. Hij tilde langzaam mijn kin op en raakte met zijn tedere lippen die van mij. Ik reageerde door met mijn tanden zachtjes in zijn lip te bijten en hem terug te zoenen. Draco liet me los en ging bij de deur staan. Maar ik wilde helemaal niet weg van hem. Niet nu. Ik pakte hem vast en trok hem weer naar de kussens.
'Ik wil niet weg,' biechtte ik op. 'Niet nu ik je eindelijk heb.'
Ik gaf hem nog een zoen en pakte met mijn ene hand zijn oor vast en met de andere ging ik zachtjes heen en weer over zijn borst.

De aap was uiteindelijk uit de mouw. Her was een stunt, een gespeelde act om me jaloers te maken. En of het heeft gewerkt, niet dat ik het ooit zal toegeven. Ik kijk haar zuchtend aan als ze me tegen houd voor ik de kamer uit verdwijn. "Die zijn er wel" zucht ik, lichtelijk geïrriteerd. Begrijpt ze het gewoon niet. Of wilt ze me niet begrijpen? Als ze na denkt weet ze wat ik bedoel. Maar denkt ze er wel over na? "Een relatie tussen jou en mij?" Ik neem haar vast bij haar beide schouders en kijk haar diep in de ogen aan. Klaar om haar wakker te schudden, misschien dat ze het zo begrijot. Maar toch doe ik het niet en bkijf haar aan kijken. "Dat is het zelfde als..." ik zucht diep. Het valt met niets te vergelijken. Omdat niets zo ingewikkeld zal zijn. Mijn vader en de hare hadden me zo vaak gezegd, zonder dat ze het weet uiteraard dat het er nooit van zal komen. Dat hun er wel voor zullen zorgen. Alsof ze wisten dat dit ging gebeuren. Alsof we gemaakt waren elkaar te haten. En dat is dan nog niet het enige. Al die vergaderingen bij me thuis, wanneer zei er niet bij was ging ook maar over één ding. 'We zouden haar het best naar onze kant krijgen door hem.' De vinger van Voldemort had toen naar mij gewezen. Snape zal het nooit goed vinden, maar hij kon ook niets beginnen tegen de heer van het duister. Er was ook meer aan de hand, een soort van duister geheim. Na lang zagen had ik het weten los te krijgen uit mijn vader. Wij samen, onze krachten dat samen smelten met elkaar zou een dodelijk wapen kunnen zijn. Iets wat Hij zou kunnen gebruiken. Iets wat Voldemort niet weet, nog niet. En wou ik wel dat een relatie daarop gebasseerd is? Al verklaard dat een hoop door de aantrekkingskracht die ik tot haar voel. En daarom, zijn er regels. Daarom kunnen we niet samen zijn, al wil ik niets liever. "We zijn dodelijk samen." Zeg ik uiteindelijk met een zachte ondertoon in mijn stem.

Ideaal? Nee, zo kon ik het niet noemen en zo noemde ik het ook  niet. Draco en ik samen? Mijn vader zou woest zijn, me in elkaar slaan en me zeker een maand lang negeren. Maar eerlijk gezegd maakte me dat niets uit. Waarom voelde Draco niet hetzelfde? Waarom deed hij zo moeilijk.
'Ik doe wat ik wil. Ik ben gek op je, dat mag je best weten, en ik heb er alles voor over om een relatie met jou aan te gaan, ongeacht wat onze ouders ervan vinden.'
Ik zag hem nadenken, nadenken over iets waar ik geen idee van had. Hij leek bang, bang om met mij te gaan.
'Ik ben echt niet zo eng als je denkt,' zei ik zacht. 'Ik kan best lief zijn, dat weet je toch?'
Of zat ik er naast en was er iets anders waar hij voor vreesde. Maar wat dan? Ik keek Draco vragend aan en pakte zijn hand die op mijn schouder lag stevig vast. Ik gaf er een kusje op.
'Wat bedoel je?' vroeg ik toen hij die uitspraak maakte. 'Wij zijn dodelijk?'
Ik begreep het niet. Wat bedoelde hij? Was het figuurlijk of letterlijk bedoeld? Waarom wist hij meer dan ik? Waarom was mijn vader iemand die mij nooit wat vertelde en waarom wist Draco altijd alles?
'Wat bedoel je?' herhaalde ik.

Ik schiet plotseling in een lachbui waarbij ik mijn hoofd in mijn nek sla. "Jij? Eng?" Hik ik. Dan zou ze nog veel moeten leren eens ik haar eng zou vinden en dan nog is het te bezien. Ze is haast een puppy die je krijgt voor kerst met een rode strik rond, die dan vrolijk rond de kamer gaat huppellen. "Gewoon het gedacht van jij en ik. Ik en jij, dat kan toch nooit goed zijn?" Ik was haar niet van plan te vertellen wat mijn vader wist. Er is zelfs geen garantie dat haar vader dit weet. Dus waarom zou ik het aan haar oren hangen? Al heeft het ook met haar te maken. Misschien dat ik het ooit wel vertel, wanneer wij 'serieus' zijn en wanneer er zelfs al spraken is van een 'wij' een 'ons', wanneer er spraken is van is Draco EN Ariana. Voor evdn denk ik na waarom deze gedachten nu bij me op komen. Ik en relaties? Dat is nooit een goede combinatie geweest. Waarom zou ik dan willen dat het ineens een dodelijke relatie word? Als ik haar het allemaal zou uitleggen zou ze het misschien wel begrijpen, maar dat kan ik nog niet. "Laten we zien hoe het loopt, oké?" Ik ben nog niet toe aan verplichtingen. Of misschien wel, maar dan zou het gewoon dom en ondoordacht zijn om me hier meteen in te storten. Ik zou het meteen om zeep helpen. En ik mag er dan niet veel verstand van hebben, maar dat is volgens mij zelfs niet de bedoeling van samen zijn. "Wat denk je daar van?" Ze kijkt lichtelijk teleurgesteld. "Als dat is wat jij wilt, Draco." Wat moet ik nu vinden van dit antwoord? Als dat is wat ik wil? Ik doe het voor mijn eigen best wil. Hier en daar wat geflikflooi en als ik iets doe wat niet thuis past in een relatie kunnen er al geen problemen van komen. Het is toch veel beter dat we het eerst zo proberen? Ik zou anders meteen haar hart breken en dat is nies wat ik wil. Bij elke gedachten ben ik steeds meer en meer verbaasd over mezelf dat ik zelfs werkelijk in staat ben om zo te denken. "Maar er zijn wel een aantal regels voor jou." Zou ik willen dat ze wat rond zit te flirten met anderen? Nee, tuurlijk niet.

'Nou ja!' zei ik beledigd. 'Ik ben best wel eng hoor! Jij wilt niet weten hoe eng ik soms kan zijn.'
Oké, nee ik was echt totaal niet eng. Soms wat brutaal en zeker niet zwak of laf, maar eng? Nee. Maar wat grapjes maken kon geen kwaad toch?
'Klopt,' zei ik. 'Het is ook raar, jij en ik. We hebben zo lang een hekel gehad aan elkaar en onze ouders zijn ook niet de beste maatjes, maar toch... ik heb altijd wat voor je gevoeld. Ik - ik weet het niet, maar we kunnen het proberen.'
Toch vond ik het jammer dat hij nog geen echte relatie wilde, maar ik begreep het wel. Het werd zo gecompliceerd als wij een echte relatie kregen. Niet te vergeten dat papa nog steeds erop tegen was dat ik een relatie nam met wie dan ook. Maar goed...
'Regels?' herhaalde ik. 'Wat voor regels? En wat gebeurt er als ik ze overtreed?'
Regels en ik, ik en regels? Dat ging totaal niet samen. Maar goed, het moest maar en stiekem grijnsde ik ook bij de gedachte dat Draco regels had. Dat betekende toch alleszins dat hij van me hield, ook al had hij dat niet expliciet uitgedrukt.

"Je bent heel eng." Klinkt het sarcastisch. Moest ik haar in de nacht tegen komen in het verboden bos? Ik zou in ieder geval niet gaan lopen. Nu dat ze zei dat ze altijd al wat voor me gevoeld heeft zet me dit aan het denken. We kennen elkaar al best wel lang. Maar heb ik haar ooit al bekeken op een manier dat anders is dan irritatie? Misschien wel, maar dan zal het nooit echt bij me zijn door gedrongen. En regels? Moet ik het haar echt gaan uitleggen? Ik kan toch moeilijk gaan zeggen dat ik geen klef gedoe in het openbaar wil? Dat klinkt niet echt... liefdevol. Ik zie de reacties van de mensen al voor me als ze me hand in hand zien, of zien zoenen met een meisje waar dat iedereen op kan staan kijken. Met dan ook nog iemand van haar afdeling. Dan gaan de poppen helemaal aan het dansen, komt mijn vader hette weten en heeft hij geen reden meer het geheim te houden voor Voldemort hoe sterk we samen wel niet kunnen zijn als zijn 'volgelingen'. "Regels, gewoon regels. Je zult het wel merken." Moet ik haar ook nog eens gaan vertellen dat ik niet wil dat ze naar andere jongens kijkt, er mee praat of zelfs maar op een afstand van vijf meter bij iemand anders in de buurt is? "Breek die regels" het klinkt dreigend. Maar ik wil gewoon zekerheid. "En ik breek ons." Niet begrijpend maar ook niet uit haar schoenen geblazen door mijn dreiging kijkt ze me aan. "Als jij niet zegt welke regels..." "gewoon, regels, Ariana." Onderbreek ik haar.

Ik deed moeite om niet in lachen uit te barsten. Draco met zijn regels, wat een onzin. We zijn pubers en we deden toch wat we zelf wilden? Ik trok mijn wenkbrauw op.
'Hoe moet ik me aan regels houden als ik niet weet wat ze zijn? Je weet dat ik het totaal niet heb op regels, maar het wordt voor mij nog lastiger om me eraan te houden als ze niet worden uitgesproken.'
Ik keek Draco aan en zuchtte. Een relatie met iemand die alles op orde wilde houden, dat was echt niets voor mij.
'Dus, als ik ze breek, dan is het over?'
Dat klonk vrij serieus. Ik vond het erg irritant dat hij deed alsof hij hier de dienst uitmaakte. Alsof hij de baas was in onze relatie. Maar ik had toch ook wat te zeggen? Het was toch ook mijn relatie?
'Kun je de 'straf' iets minder definitief maken?' vroeg ik aarzelend. 'Ik bedoel - ik moet toch eerst te weten komen wat je bedoelt met regels voordat ik me eraan kan houden. Ik heb een proefperiode nodig. Je kunt me gewoon naakt aan een bed vastbinden en me de hele nacht laten liggen. Dan weet ik ook wel wat je bedoelt met regels.'
Ik grinnikte en keek Draco aan, die ook een beetje moest lachen. Ik gaf hem een zoen op zijn mond
'Grapje,' fluisterde ik.

"Nou ja, gewoon. We zullen wel zien." Het is niet bepaald een perfect antwoord. Maar ik ga het echt niet uit leggen allemaal. Dan kom ik meteen over als een jaloers iemand en weet ze meteen wat ik vanbinnen, diep daar binnen eigenlijk voor haar voel. En sinds ik het voor mezelf nog niet volledig heb geaccepteerd wil ik liever niet dat zei het weet. Nog niet, al zal ze er wel snel genoeg achter komen wanneer ik haar betrap met één of andere jongen, al zijn ze gewoon aan het praten.
Ik moest zachtjes lachen. Het is nu niet dat ik het bepaald erg zou vinden om haar op bed vast te binden. "Denk er maar niet aan" waarschuwd ze me "het was een grapje." Maar wat voor haar een grapje is, is voor mij misschien wel een wilde fantasie. Al is dat niet moeilijk te ondervinden. Hoe moet ik ooit aan mijn vader gaan uitleggen dat ik mijn hart heb verloren -ik slik bij deze gedachten, nu ik het net voor mezelf toch heb geaccepteerd- aan het meisje dat hij liever niet heeft. Hij zou het maar al te graag hebben dat we samen zouden kunnen werken, maar dat is het dan ook. Ik hoor hoe hem al tegen me roept dat uit de keuze van al de volbloeds die ik heb, die aan mijn voeten liggen ik er toch in slaag er een halfbloed uit te kiezen. En dan nog wel haar. Uit het niets voel ik hoe ze haar lippen tegen de mijn zet. Iets wat ik nog aan ga moeten wennen, zoenen om gewoon te zoenen. Zonder dat er meer van komt. Afwachtend kijkt ze me aan, alsof ze nog steeds niet goed weet wat ze van deze hele situatie moet vinden. Maar ik plaats mijn handen aan beide kanten van haar gezicht, voor ik haar, misschien een beetje ruw naar me toe trek en mijn lippen op die zelfde manier tegen de hare zet.

'We zullen wel zien,' glimlachte ik.
Tevreden was ik niet met dit antwoord, maar ontevreden ook niet. Het was beter dan dat onze 'relatie' meteen over zou zijn.
Tot mijn verbazing reageerde Draco enthousiast toen ik hem een zoen gaf. Hij pakte me vast en duwde me tegen zich aan, nog altijd met zijn lippen op de mijne. Ik pakte hem stevig vast bij zijn dijen en duwde de hem op de zitzakken, waar ik bovenop hem kwam te liggen. Mijn ene hand ging onder zijn shirt en bewoog zachtjes over zijn borst, terwijl mijn andere hand zich langs zijn oor bevond. Ik glimlachte onopgemerkt. Dit was wat ik nodig gehad had in mijn leven. Dit was waar ik al die tijd op gewacht had. En het interesseerde me plotseling niets meer wat iedereen hier ook van vond. Iedereen mocht weten dat Draco mijn vriendje was en dat ik van hem hield, ongeacht wat voor consequenties het had. Ik klemde mijn been om de zijne en legde mijn buik op die van hem. Mijn hoofd ging op zijn schouder en ik gaf hem zachtjes kusjes in zijn nek.
'God, wat houd ik van je,' fluisterde ik in zijn oor.

Ik ben verbaasd door haar plotselinge actie. Voor ik het wist, voor ik nog iets kon doen lag ik languit op de kussens en was ze boven op me komen liggen. Iets wat ik nooit verwacht had. Altijd als ik haar zag, zowel in school als in de zomervakantie leek ze me zo... onschuldig. Ze was stil, of toch in hoe ver ik het wist. Ze had nooit veel gezegd wanneer ik in de buurt was. Ze was slim, want ik had haar nooit een verkeerd antwoord in de klas weten geven of weten na te blijven. En al bij al had ze gewoon een onschuldig gezicht. Meestal zal je denken dat zwart haar en groene ogen wel een soort van vijandige, dodelijke uistraling heeft. Maar bij haar is het eerder iets van, lief, onschuldig en mysterieus. En vooral dat laatste klopt nu ze dit met me had weten te doen. Misschien waren al mijn voorgevoelens over haar wel onjuist en was ze alles behalve die lieve, onschuldige uitstraling dat ze heeft. Misschien kan ik nog wel wat verwachten in deze relatie, of wat het ook mag zijn bij ons. Als ze vol verrassingen zit zal ik me in ieder geval niet gaan vervelen. "Wel" ik wist niet wat zeggen, maar had wel het gevoel dat ik iets moest zeggen. Maar voor het eerst in mijn leven bleef ik sprakeloos. Ik zou nog altijd op mijn besluit kunnen terug komen. Dit snel afhandellen nu ze al boven op me ligt en haar dan voor de rest straal negeren. Maar ik ben te nieuwschierig. Te nieuwschierig naar wat ins samen kan geven, naar wat wij kunnen doen. Naar hoe het zal aflopen. Maar dat neemt mijn lust niet weg, die ik nu wel heb. "Je bent stil" niet dat het zo bedoeld was, maar het leek wel of ze bedoelde dit als een uithaal. Maar als ik dieper in haar ogen keek zag ik eerder iets van een onzekerheid. Ik was natuurlijk nooit niet stil. "Ik weet het." Weer komt er niet meer uit en ik leg mijn hand op haar been. Zachtjes streel ik omhoog, mijn vingers lijken een bepaalde weg te volgen tot onder haar rokje en stoppen dan bij de binnenkant van haar boven been. Haar huid leek wel van satijn, zo zacht dat het was dat ik elk plekje met mijn lippen zou willen herkennen. Zachtjes laat ik mijn vingers weer in beweging komen en ze strelen zich een weg naar het andere been, om een beetje verder omlaag te gaan tot ik mijn tweede hand er bij haal en ik ze beiden op haar billen laat rusten. Zelfs de nieuwschierigheid in wat voor ondergoed ze zou dragen kwam in me naar boven. Maar bij een randje kant dat ik voel, ben ik al lang blij dat het in ieder geval niets is wat een meisje van dertien zal dragen. Hoe graag ik dat nu kapot zou willen scheuren, van haar lijf zou willen rukken om dan te zien hoe ze zich verliest en overgeeft in en aan mij. "Het is me nooit opgevallen..." ik kijk haar aan na een lange stilte "dat je ogen zo hard schitteren." Ik had willen zeggen dat het me nooit opgevallen was hoe prachtig ze werkelijk is. Maar dan zou ze meteen door hebben dat ik misschien ook wel een sentimenteel kantje heb, gevoel. En daar ben ik nog niet klaar voor. Ik houd liever nog het imago op van de persoon die ze denkt dat ik ben. En ik tot nu toeook gedacht had te zijn. Al heeft ze me, bewust of onbewust in deze korte tijd me een kant van mezelf weten boven te halen waarvan ik niet wist dat het bestond en ik het in me had.

Ik wist wat hij dacht. Zo'n onschuldig meisje dat opeens de eerste stap neemt. Maar onschuldig van de buitenkant misschien, maar van de binnenkant was ik toch, al zei ik het zelf, een pienter meisje. Ik ging vaak tegen mensen in, soms vriendinnen, soms papa. Het meest toch papa, maar dat kwam omdat hij uit de oertijd kwam en me dingen verbood die amper meer te verbieden zijn. Draco bleef stil en onzeker keek ik hem aan. Ik wilde bijna vragen of het wel goed was wat ik deed, maar dan zou ik alleen maar onzekerder worden en daarom liet ik het uit.
Zijn zachte vingers rond mijn blote huid, maakten dat ik kippenvel kreeg. Mijn rokje dat omhoog ging, Draco die zijn vingers tussen mijn slipje en mijn huid had, het voelde zo fout maar toch zo goed. Een opgewonden zucht verliet mijn mond en ik glimlachte. Al Draco's vingers lagen nu in de positie om mijn slipje uit te trekken. Ik gaf hem een zoen op zijn mond en trok langzaam zijn shirt uit. Ik had eerlijk gezegd al verwacht dat hij een sixpack had, maar dit had ik toch alleen maar kunnen dromen. Teder gaf ik hem zoentjes op zijn borst en buik en met de bovenkant van mijn nagels streelde ik langzaam het gebied rond zijn navel. Om zijn nek had hij een ketting met een haaientand eraan. Dat was me nooit eerder opgevallen, maar het zag er ontzettend stoer en ruig uit, zo zonder kleding. Ik gaf hem een zoen in zijn hals en rook de naar citroen ruikende aftershave. Ik beet zachtjes in zijn lip en bewoog met mijn handen richting zijn zwarte broek. Mijn vingers klemden om zijn broek en ik had de neiging deze uit te trekken. Maar ik durfde het nog niet. Ik keek Draco aan in zijn lichtblauwe, felle ogen en glimlachte.
'Dat doen ze voor jou,' zei ik zachtjes. 'Alleen voor jou.'

Even moest ik nadenken en mijn verstand terug bij de werkelijkheid brengen. Voor even had ik gedacht dat ze het had over haar handen die bleven rusten bij mijn broek maar als snel had ik door dat het haar antwoord was op haar ogen die fonkellen. Nu ik daar ook verder over na denk, kan ik me niet herinneren dat ze ooit iets te spraken heeft gebracht over dat 'het' ooit al is gebeurd. En of ze dit wel wilt. Maar langst de andere kant, als dit niet is wat ze wilt of in ieder geval nog niet. Zal ze wat ze tot nu toe heeft gedaan toch ook niet hebben uitgevoerd? En als ze werkelijk een stop wilt, heeft ze ook toch nog steeds haar mond en klank om te zeggen dat ze niet wilt. Dat ik te ver aan het gaan ben? Of is het misschien beter, heeft het meer respect wanneer ik haar vraag wat ze wilt? Of ze er klaar voor is? Vragend kijk ik haar aan en alsof ze mijn gedachten kan lezen, dat ze het kan zien in mijn ogen haalt ze haar schouders op. "Ik heb nog nooit..." ik laat haar niet uitspreken en al is dit misschien niet het meest respectvolle wat ik kan doen maar ik geef haar plagerig een zacht kneepje in de billen, waardoor er een schattige, kleine piep tussen haar tanden door weet te ontsnappen. "Stap voor stap." Nog steeds niet zeker of ze wel werkelijk verder wilt haak ik min vingers in de binnenkant van haar slipje, dat ik langzaam onder haar rok uit trek.

Het was dat Draco erover begonnen was. Althans, begonnen, hij staarde naar me met de twijfel in zijn ogen. Hij wilde weten of ik er klaar voor was. Maar dat wist ik niet... ik had het nog nooit gedaan en daarom was er een twijfel. Ik was bang dat het fout ging, dat onze relatie of wat het ook was al zo vroeg zou eindigen omdat ik iets fout deed. Ik gaf hem een zoen.
'Ik ben er klaar voor,' fluisterde ik. 'Alleen - ik ben bang dat ik het fout doe.'
Draco glimlachte en zoende terug. Voordat ik het wist, lag mijn slipje ergens in de kamer. Ik draaide me om zodat Draco bovenop kwam te liggen. Dat voelde op dit moment fijner, dat hij leiding gaf. Ik keek Draco aan in zijn ogen. Een tijdje zei hij niets en ik werd rood van onzekerheid. Ik durfde niets te zeggen en keek enkel hoopvol naar Draco's fonkelende ogen. Hij was degene die bij mij de stappen moest zetten, hij was degene die moest leiden. Met mijn trillende handen maakte ik zijn riem los en trok de broek naar beneden. Enkel in zijn bokser lag hij op me en ik glimlachte. Ik had het toch goed voor elkaar.

Ze zou zo een makkelijke prooi zijn geweest als het alleen maar voor dit was. Maar dat is het nu niet, het is meer en haar achteraf negeren zal er niet meer in zitten. "Het komt wel goed." Fluister ik. Het komt wel goed? Serieus? Wist ik nu echt niets beters te zeggen? Mijn handen glijden opnieuw onder haar rokje door naar boven. "Je moet je ontspannen." Ik kijk haar aan wanneer ze op haar lip bijt. "Gaat het pijn doen?" Ik haal mijn schouders op. "Misschien." Hoe kan ik nu weten dat het pijn doet bij een meisje voor de eerste keer? Ik heb er feitelijk nooit aandacht aan besteed of al die meiden er pijn bij hadden. "Ontspan je." Zeg ik opnieuw als ik nog steeds voel hoe ze haar benen strak houd. Mijn vingers maken kleine cirkeltjes op de binnenkant van haar bovenbeen, waardoor ze elke keer meer en meer lijkt te ontspannen. Ze sluit haar ogen en haar mond gaat een klein beetje genietend open en ik weet dat ze haar nu volledig heeft laten overgeven. Ik begin haar te zoenen en wat eerst nog rustig en zacht was, beginnen mijn lippen steeds meer en meer te willen en word de zoen al snel vol vuur en passie. "Niet verschieten." Ze schud haar hoofd en ik laat langzaam een vinger bij haar naar binnen glijden. Voor even lijkt ze naar adem te happen maar al snel merk ik hoe ze zich nog dieper de kussens in drukt en haar lichaam begint te kronkellen bij elke beweging die ik maak en een tweede vinger zich mee naar binnen dringt.

Ik huiverde toen de tweede vinger naar binnen ging. Een klein gilletje ontsnapte. Het deed even pijn, maar daarna verdween de pijn als de sneeuw voor de zon. Ik kreunde zachtjes en kom mezelf niet stilhouden. Ik beet Draco in zijn lip en gaf hem een zoen. Ondertussen dat zijn vingers binnen in mij zaten, probeerde ik zijn broek uit te trekken, maar ik kon mijn armen van de opwinding niet onder controle houden en legde ze maar om Draco's nek. Ik trok hem dicht tegen me aan en zoende hem vurig. Draco stopte even en keek me aan. Ik traanoogde van het plezier. Hij droogde mijn tranen liefdevol af en ik deed zijn broek en onderbroek tegelijk uit. Ik glimlachte precies op de manier hoe hij naar mij gekeken had. Perfect, Draco. Waarom was je perfect? Draco hing weer boven me en ik bewoog teder met mijn handen over zijn billen, terwijl ik me weer overgaf aan een zoen.

Het liefst van al had ik haar om het even zo te zeggen, gewoon kapot ge... Ik kijk haar aan als ik met alles stop waar ik mee bezig ben. Ik zie de vragende blik in haar ogen en ik kan geen antwoord geven omdat ik zelf geen idee heb waarom ik stop. "Misschien niet vandaag." Zeg ik zachtjes en ik zoek mijn kleren bij elkaar die ik weer aantrek. Nog steeds met die zelfde blik in haar ogen zet ze zich recht op. "Waarom.." "hier" ik onderbreek haar en gooi haar slipje naar haar toe die ze vol verbazing weer aantrekt. "Ik was er klaar voor." Zegt ze wanneer ze weer helemaal bedekt is en voor me komt staan. "Ik niet." Wacht, heb ik dit nu echt gezegd? Waarom zou ik er niet klaar voor zijn? Misschien ging het gewoon allemaal te snel nu we een soort van relatie hebben? "We zien elkaar morgen wel weer, goed?" Ik geef haar een vluchtig kusje en verdwijn de kamer uit terwijl ik haar nog verbaasd mijn naam hoor roepen.

De volgende dag zat ik met een slaaphoofd aan de tafel van Slytherin. Ik was beter vroeger in bed gekropen, mijn hoofd voelt zwaar aan en klopt de hele tijd alsof ze er met een hamer op aan het bonken zijn. Ik neem snel wat te eten en kijk toe hoe Zabini naast me komt zitten. "Waar heb jij gezeten?" Zegt hij net iets te luid dan mijn hoofd aan kan op dit moment. "Doe eens rustig man." Snauw ik heb boos toe. Lachend kijkt hij me aan "welk meisje was het nu?" Ik kijk toe hoe Ariana net the great hall komt binnen gelopen. Ik wi glimlachen, maar blijkbaar merkt ze mijn aanwezigheid nog niet op en lopt rechtstreeks door naar haar plaats. "Nee?" Hoor ik mijn beste vriend verbaasd vragen. "Dat heb je goed gedaan. En, hoe was ze?" Hij grijnst en ik wil zeggen dat hij verkeerd zit, dat er niets is gebeurd en dat er meer aan de hand is dan hij denkt. Maar wat gaat hij wel niet denken dat ik dit zeg? Dan ben ik misschien ineens mijn imagokwijt. Dus ik zet een geacteerde grijns op mijn gezicht als ik me omdraai naar hem. "Onervaren, maar goed." Luid lachend geeft hij me een high five.

Daar zat ik dan, verlaten door mijn soort van verkering. Zo snel als hij gekomen was, was hij ook weer verdwenen. Ik had hem nooit moeten vertrouwen, ik had moeten weten dat een Malfoy nooit te vertrouwen was. Verdrietig begroef ik mijn gezicht in de zitzak. Hij had me gewoon gebruikt en toen hij er geen zin meer in had, me als een speer verlaten. Ik huilde zachtjes. Het zou de eerste keer zijn. De eerste keer met iemand waar ik zielsveel van hield. Hij liet me in de steek, gewoon omdat het kon. Hij dacht vast dat ik geen gevoelens had en had me net als alle andere meisjes gebruikt voor zijn eigen bestwil. Rotvent, was het.

Ik had de nacht doorgebracht in de Room of Requirement en was extra vroeg opgestaan omdat ik me wilde douchen. Ik wilde alle vingerafdrukken van Draco van mijn lijf af hebben, maar toen ik klaar was met douchen, voelde ik me nog steeds ontzettend vies. Ik huilde zachtjes en keek mezelf aan in de spiegel. Was ik niet mooi genoeg voor Draco? Of was ik te zenuwachtig? Maar dat is logisch toch, voor zo'n eerste keer? Ik zuchtte. Ik kwam het toch niet te weten en diep van binnen wilde ik het ook niet weten. Ik deed de deur van de badkamer open en liep naar buiten, op weg naar the Great Hall. Ik zag hem wel hoor, grijnzend met zijn beste vriendje Zabini. Rotvent, alsof ze moesten lachen omdat Draco weer iemand gebruikt had. Ik voelde me rotter dan ooit tevoren en wilde mijn middelvinger naar hem opsteken, maar als een leraar dat zag, moest ik vast uitleggen waarom ik dat gedaan had en een verhaal van dat ik in de steek gelaten was door Draco in the Room of Requirement, kwam er nou niet heel lekker uit, dus ik hield me in. Verdrietig nam ik plaats aan the Great Hall en het kon best zijn dat iemand me aansprak, maar ik hoorde het niet eens. Alles in mijn leven mislukte, dus waarom zou ik überhaupt met iemand praten?