Hogwarts Hallways

Er was geen enkel meisje waar ik een relatie mee heb gehad en diep vanbinnen moest ze dat ook weten. Er waren wel meisjes die ik meerdere keren gebruikt heb, maar er was totaal geen spraken van een relatie. Wanneer ze zeiden dat ze van me houden had ik het nooit terug gezegd. Sommige wisten toen al genoeg, andere probeerde nog een keer in de hoop van. En niet dat ik dst erg vond dat ze terug kwamen. Zo gingen sommige dagen ook sneller voorbij. "Goed, nu dit afgesloten is ga ik maar..." ze kijkt me aan met grote ogen wanneer ze door heeft dat ik op het punt sta weer weg te gaan. Het was ook de eerste keer geweest dat iemand me in het openbaar had gekust, al was er niemand in de gang. "Grapje" zeg ik met een flauw lachje als ik haar nog steeds met grote ogen zie kijken. Al was het even geen grapje geweest en stond ik echt op het punt weg te gaan. Ik zie een lichte, hoopvolle blik in haar ogen. Wat wilt ze nu van me? Een date? Bij dat woord alleen al gaan de rillingen over mij heen. "Wil je, iets doen?" Breng ik er dan toch moeilijk uit. Een glimlachje komt op haar gezicht, dat was het dus inderdaad. Maar wat doe je op een date? Wat verwachten ze van je? En daarbij, een date op Hogwarts met iedereen die je dan aan kijkt? Ik weet niet of ik dat wel wil. "Hier ben je." Ik draai ke om, al had Ariana Zabini al zien aan komen en boos kijkt ze hem aan. "Ga je haar weer..." nog voor hij zijn zin kon afmaken had ik hem al tegen de muur geduwd. "Ga gewoon. Zeg tegen Hagrid dat ik ziek op bed lig." Normaal zou ik nu les van hem hebben. Maar nu ik haar op een date gevraagd heb. Brrr, weer dat woord. "Je gaat me toch niet zeggen" met ogen tot dunne spleetjes geknepen kijkt hij ons beiden aan. "Ga gewoon. Ik leg het je straks wel uit." Hij knikt en met een grijns op zijn geziht vertrekt hij. Ik zal hem nooit de waarheid gaan zeggen. Dat we wat zijn gaan doen, dat er meer tussen ons speelt dan alleen een zoektocht naar een wip.

'Een date?' herhaalde ik. 'Toch? Ben je niet meer boos dan?'
Ik bedoel, ik was echt wel gemeen tegen hem en ik had gezegd dat ik hem haatte...had hij me dit allemaal vergeven?
'We kunnen wat gaan drinken?'
Het was echt nog negen uur 's ochtends, maar dat maakte niet uit. We hadden toch al straf. Dan had McGonagall tenminste nog een reden om ons te straffen, aanngezien we wat lessen zouden missen. Anders kwamen we naar haar kantoor en moesten we een brief schrijven terwijl het al opgelost was... ik besloot dat we vanavond maar gingen zeggen dat het opgelost was en dan was het haar om te beslissen of we nog straf kregen of niet, al dan niet voor het spijbelen wat we van plan waren.

Voor we Hogwarts opnieuw binnen liepen had ze me gezoend. Daar was op zich niets mis mee. Maar ze had ook de woorden gezegd die ik niet had verwacht en waarop ik niets wist terug te zeggen. Ze waren in geslaan als een bom of een knal, net zoals wanneer er nog eens een toverdrank mislukte van die achterlijke Neville. Al was deze knal misschien nog luider geweest. "Ik weet het." Had ik terug gezegd en sinds dat moment was haar stemmig veranderd. Niet meer dat vrolijk, huppelend hondje. Maar eerder een bang, terug getrokken konijn die net de koplampen van een aankomende auto had gezien. Maar wat had ze anders verwacht? Nog nooit had ik dat tegen iemand gezegd en ik had mezelf voor genomen het ook nooit te zeggen. Of anders zo lang mogelijk uit te stellen. Maar was ik daar verkeerd in geweest? "We moeten maar ons strafwerk gaan doen." Ze begint opnieuw te praten, maar met een afstandelijke manier alsof ze het me kwalijk neemt. "Misschien wel." Met mijn handen in mijn gewaad loop ik achter haar aan. Nu ik de kans krijg om haar langst achter te bekijken benut ik die maar al te graag en laat mijn ogen de kost doen over haar hele lichaam. Ik zou iets moeten zeggen om haar beter te laten voelen, maar wat? "Weet je al wat je gaat schrijven?" Grijns ik. Niet het beste wat ik kon zeggen. Maar ik was wel benieuwd naar de woorden die ze me zou toe sturen. Misschien kan ik het wel op papier doen nu ik er meer over na denk. Misschien is het makkelijker om te zeggen dat ik ook van haar houd als ik het kan schrijven en ik het mezelf niet moet horen zeggen. Laat staan dat zei de woorden uit mijn mond zal horen.

Het irriteerde me een beetje dat Draco zo afstandig deed. Een klein kusje teruggeven, zeggen dat hij ook van mij hield, hoe moeilijk was dat nu? Ik keek hem aan en stond even stil.
'Als je dit niet wilt, dan begrijp ik dat ook,' zei ik zacht. 'Ik wil het heel graag, maar als jij alles met tegenzin doet, dan kunnen we alles beter maar vergeten.'
Ik liep door naar het kantoor van McGonagall. Tja, wat zou ik gaan schrijven? Ik wist het eigenlijk nog niet.
'Geen idee,' zei ik. 'Wat wil je dat ik schrijf?'
We kwamen aan en liepen het kantoor binnen. Hier zaten we dan de rest van de avond gezellig strafwerk te schrijven. Maar goed, McGonagall had een reden. Het was niet zomaar dat we hier zaten. Ik keek haar aan en deed wat ze zei toen ze vroeg te gaan zitten. Ik keek naar Draco en hij leek er nagenoeg net zo tegenop te zitten als ik.

Ik had niet meet geantwoord op wat Ariana tegen me zei. Ik was benieuwd naar wat ze zou schrijven, maar ik zou zelf niet weten wat ik wil dat ze tegen me zegt. Zonder een woord te zeggen keek McGonagall ons één voor één aan en ik moest toe geven dat ik wel wat zenuwachtig word van haar blik die door mijn ziel heen leek te dringen. "Jullie weten wat jullie moeten doen." Ons perkament met een veer lag al voor ons op tafel en ze ging zelf ook over ons heen zitten om ons toch in het oog te kunnen houden. "Ik dacht dat je niet ging lezen wat we te zeggen hadden." Als ze het toch doet, ben ik hier meteen weg. "Dat ga ik ook niet doen Meneer Malfoy. Maar ik wil wel dat jullie je best doen." Ze keek me aan van over haar bril. Toen ik naar Ariana keek was ze al in gang geschoten terwijl ik nog niet wist hoe te beginnen. "Hoe langer je wacht, hoe langer je hier zit." Weer kijkt McGonagall me aan en ik neem mijn veer om me meteen over het perkament te buigen. En ik maar denken dat het makkelijker zou zijn om te schrijven, dat had ik mooi verkeerd gedacht.
Ariana, ik.. na vijf minuten heen en weer te schuiven stonden er nog maar twee woorden op en hoe meer ik ze terug lees, hoe stommer ze klinken waardoor ik ze meteen weer door krab. Dit werd moeilijker dan ik had gedacht. Ik zucht diep en begin opnieuw in de hoop dat het minder zal lijken op een liefdesbrieff.
Sorry voor wat ik gisteren heb gedaan, moest het jou hebben gekwetst. Het was niet mijn bedoeling geweest, maar ik weet niet beter. Ik had gevraagd me tijd te geven om alles te onder vinden, maar je lijkt zelfs boos te worden als ik niet terug kan zeggen wat jij wilt horen. Ik ben niet goed in zulke dingen, in wat er ook tussen ons mag zijn. Maar dat neemt niet weg dat wat ik ook heb als gevoel tegen over jou, niet echt is. Je bent niet het soort meisje om te gebruiken dus dat ga ik ook niet doen. Ik vraag gewoon om dat te respecteren. Als je dat niet kan, kan het nu beter stoppen tussen ons en dat zou best wel spijtig zijn? Dus laat me leren op mijn manier zonder dat je me kort lijkt te houden... Ariana, ik h-
ik lees elk woors zorgvuldig door. Deze kant van mij heb ik nooit aan iemand laten zien en als ze deze brief ooit durft te gebruiken als wraak, dan twijfel ik er niet over haar iets aan te doen wat ze zich nog lang zal herinneren. Ik lees mijn laatste zin die maar half af is. En zelfs schrijven kan ik het niet, nog niet. Ik weet dat het niet zo lang is als dat McGonagall had gewild maar dit is op het moment het enige wat ik me kan inbeelden. Ik vouw het stukje dubbel en sta recht terwijl ik het nasr Ariana toe schuif die me vragend aan kijkt. "Ik ben klaar hier." En loop door naar de deur terwijl ik hoor hoe McGonagall me nog na roept hier te blijven. Maar ik negeer haar en laat de deur van het kantoor achter me dicht vallen en laat een opgeluchte zucht.

Ik was nog niet eens op een kwart van mijn brief toen Draco die van hem aan me gaf en het kantoor uit liep. Daar zat ik dan, alleen met McGonagall in het kantoor.
'Mag ik het lezen, professor?' vroeg ik.
Ze knikte en ik opende de brief. Het was erg kort, maar meer dan ik ooit verwacht had van Draco. Ik zuchtte toen ik de brief las. Was ik te hard van stapel gegaan? Ik wist dat hij er moeite mee had, maar het leek haast rampzalig. Hoe zou dat komen? Door zijn thuissituatie? Natuurlijk zou ik het accepteren. Natuurlijk. Ik stond op.
'Het interesseert me niet hoeveel ik nog moet nablijven als ik nu wegloop, maar ik moet echt naar Draco toe.'
McGonagall knikte.
'Zeg maar tegen meneer Malfoy dat jullie morgen wederom mogen komen en dan wordt het echt strafwerk.'
Ik knikte en rende naar buiten. Draco liep nog net in de gang en ik rende op hem af. Ik draaide hem om en gaf hem een passievolle zoen. Ik glimlachte.
'Natuurlijk respecteer en accepteer ik het,' fluisterde ik.

Ik was buiten mezelf van woede toen ik die twee weer zag vechten en dan nog niet eens erbij opgeteld dat ze én niet gekomen waren naar mijn strafwerk én niet kwamen opdagen in de lessen. Ik wilde touwen om ze heen toveren zodat ze eens goed zouden merken dat ze heel veel problemen hadden, maar dat zou Albus niet goedkeuren. In plaats daarvan pakte ik ze beiden vast aan de oren en trok ze mee naar Severus' kantoor. Hij zou ook wel eens willen weten waar die twee gezeten hadden.
'Doorlopen!' riep ik woedend toen we voor het kantoor stonden en Ariana plots stilstond. Zelfs voor haar had ik geen greintje medeleven meer. Ik had het geprobeerd, maar nu waren ze allebei veel te ver gegaan en allebei zouden ze zoveel straf krijgen dat ze er overspannen van werden.
Severus keek de twee woedend aan. Ze mochten niet eens gaan zitten van ons, nee ze bleven maar lekker staan.
'Zo,' zei Severus streng en ik besloot de twee los te laten en naast Severus te gaan staan.
Ariana en Draco grepen beiden meteen naar hun oor om de pijn te verzachten, maar Severus liet dat niet gebeuren en zei dat ze de handen achter de rug moesten doen.
'Laat ze maar eens lijden,' zei Severus zachtjes, maar hoorbaar. 'Waar waren jullie? Alle leraren én leerlingen zijn naar jullie op zoek geweest, maar jullie waren onvindbaar. Ik herhaal: waar waren jullie?'
Ik zag Ariana naar Draco kijken, maar ze draaide haar hoofd snel weer weg. Ze waren ontzettend boos op elkaar, dat zag ik wel.
'Geheime kamer,' mompelde Draco zacht.
'Sorry?' zei Severus. 'Harder, alsjeblieft.'
'De geheime kamer,' zei Draco, nu wel verstaanbaar.
'WAT?!' riepen Severus en ik tegelijk.
'Hoe zijn jullie daar gekomen?' vroeg ik verbijsterd en streng.
'Draco sprak Sisselspraak uit bij de ingang en we gleden naar beneden,' zei Ariana fluisterend.
'HEBBEN JULLIE ENIG IDEE HOE GEVAARLIJK DIT IS?' schreeuwde Severus buiten zichzelf van woede. 'JULLIE HADDEN DOOD KUNNEN GAAN OF KUNNEN VERHONGEREN! HOE ZIJN JULLIE ERUIT GEKOMEN?'
'Bezems gesommeerd,' zei Draco. 'Ariana's idee.'
'Oei, jullie zitten zo erg in de problemen,' zei Severus streng. 'Ik weet het goed gemaakt, Minerva. Ik ga naar professor Dumbledore en vraag toestemming om ze drie dagen zonder eten en drinken in de kerkers op te sluiten.'
'WAT?' riep Draco woedend. 'Dat kunnen jullie niet maken!'
'Jazeker wel,' zei ik. 'Of wil je permanent van school gestuurd worden? Aan jou de keuze.'
Nou, die keuze was snel gemaakt en Draco bleef stug staan. Severus verliet het kantoor en ik bleef achter met de twee relschoppers.
'Na die drie dagen kerkers gaan jullie alle lessen inhalen én komen jullie nog eens na ook. Begrepen? Ik ben zo klaar met dit gedrag. En zorg er maar voor dat jullie het goed maken, want ik regel dat jullie samen in één cel komen. Ja?'
Draco en Ariana rolden op precies hetzelfde moment hun ogen, waardoor ik eigenlijk wilde glimlachen, maar dit maar niet deed. Boos was ik en bleef ik tot ze alle problemen hadden opgelost. Severus kwam terug en grijnsde optimaal.
'Volgens professor Dumbledore hebben jullie twee keuzes. Of: jullie gaan drie dagen de kerkers in en dus zonder eten of drinken, óf jullie worden geschorst voor een jaar en blijven dus vanzelfsprekend zitten. Daarbij wordt dat zeker geen feest omdat al het huiswerk wel gemaakt gaat worden. Dus, kies maar.'
Voor zowel Draco en Ariana was dit geen moeilijke keuze.
'Kerkers, dan maar,' zei Ariana zacht.
Draco knikte.
'Als het moet.'

Ze waren woedend, dat was duidelijk en natuurlijk ook te verwachten. Maar zo erg? Ariana had me er voor gewaarschuwd dat ze dat zouden doen, maar ik had haar niet geloofd. Wie sluit er nu twee tieners op in een kerker zonder eten en drinken voor dagen lang? Dat is gewoon absurt! Ik had er tegen willen in gaan, ik had naar hun willen schreeuwen dat het onmenselijk is, dat het niet eerlijk is en ze normaal moesten doen. Maar dan denk ik dat de kans dat ik geen keus zou hebben en meteen van school zou vliegen veel te groot is.
"En wees er maar zeker van dat we je vader hier van op de hoogte brengen!" Het was duidelijk dat ze het tegen mij hadden aangezien Ariana's vader hier mee woedend tegen ons staat te schreeuwen. "Dan..." ik wou zeggen dat ze het niet mogen doen. Dat het nog alleen maar ergere straf voor me betekend, dat hun straf daar tegen veel aangenamer is, maar dat is dan weer waarschijnlijk wat ze willen. "Geen woord meer, Malfoy!" Klinkt de stem van Snape als hij zowel mijn woorden als gedachten onderbreekt. "Minerva, jij zorgt dat ze in de kerkers geraken voor ze er weer van door gaan." McGonagall snuift haar neus. "Wees daar maar zeker van." Opnieuw grijpt ze ons bij onze oren en sleurt ons mee het lokaal van Snape uit. Op de gang word er langst alle kanten gefluisterd. Leerlingen die zich afvragen wat er is gebeurd, wat er aan de hand is en waar we gezeten hebben nu ze merken dat we terecht zijn. "Dit is allemaal jou schuld." Sist Ariana achter de rug van McGonagall. "Ja, tuurlijk. Het is weer allemaal en alleen mijn schuld." Sis ik terug, maar luider. "Zwijgen, alle twee!" Roept ze ons kwaad toe.

We werden meegenomen aan onze oren en het deed me vreselijk veel pijn. Ik zweeg, maar het liefst wilde ik Draco kapot schelden. Dat zou me echter niet in dank worden afgenomen en in dit stadium zie ik McGonagall mijn straf verhogen tot een week kerkers.
We liepen naar een kerkers waar ik en volgens mij niemand nog nooit geweest waren. Het bevond zich achter een gesloten deur en zag eruit als een gangenstelsel met daaraan grenzend de cellen. Er was geen verwarming en aangezien het onder het meer was, was het ijskoud. Ik bibberde en hoopte maar dat Draco het snel goed met me zou maken en me dicht tegen zich aandrukte, -zodat ik niet dood zou bevriezen. Ik beet op mijn lip toen McGonagall stopte bij een van de laatste cellen en onze oren losliet. Mijn hand ging automatisch naar mijn oor, maar McGonagall keek me streng aan.
'Een keer een waarschuwing is niet genoeg, juffrouw Snape. Handen op je hoofd, nu!'
'Ja, professor,' zei ik zacht en Draco lachte.
'Meneer Malfoy, u vanzelfsprekend ook. Haal die grijns van je gezicht want anders plak ik er zo nog een week achter.'
Dit wilde Draco ook niet en net als echte gevangenen, stonden we beiden met de handen op het hoofd. Ik huilde zachtjes en keek toe hoe McGonagall met alohomora de deur openmaakte en ons erin duwde. Ze kwam nog even mee.
'Toverstokken,' beval ze.
Met tegenzin gaven we onze stokken. Ik keek de cel rond. Er was gelukkig een hokje voor de wc. Een beetje privacy dus. Verder zag ik twee bedden en dat was het dan. Drie dagen niet douchen... ik zou stinken zeg.
McGonagall sloot de celdeur en liet ons achter. De enkele gloeilamp die de kerkers verlichtte, was net genoeg om Draco in de ogen aan te kijken.
'Ik eis een excuses,' zei ik zacht. 'Nu.'

Ik liet me lang uit op mijn rug vallen op één van de bedden met mijn handen onder mijn hoofd. Ik moest het een beetje positief bezien. Drie dagen zonder iets te hoeven doen en lekker lui te zijn. Geen regels, verplichtingen, huiswerk en alleen maar lekker lui zijn voor het harde werk begint wanneer we hier weer uit komen. Het enige nadeel, geen eten, geen drinken en Ariana omdat ze nog steeds boos was. Het was ook niet mijn bedoeling geweest dat ze het ging horen. Wist ik veel dat ze me was gevolgsld. Gelukkig was het donker in de kerker, waardoor ik haar niet al te goed kon zien. "Gun een mens toch eens wat rust." Zeg ik nijdig. Hoe lang waren we hier nu, tien seconden? En meteen begon ze al weer op me te zeuren. Maar hoe langer we ruzie bleven maken, hoe minder aangenaam het zou zijn en dat zag ik nu ook niet zitten. "Je bent echt een kwal, Daco. Je ligt daar maar alsof het je allemaal niet kan schelen." Ik hoor het andere bed kraken en merk hoe ze zelf ook plaats heeft genomen. "Dat is niet nieuws. En toch wou je dit. Dus steek de schuld niet op mij." Niet veel later voel ik iets zacht tegen mijn gezicht landen, blijkbaar had ze me willen aanvallen met haar kussen maar ik ben alleen maar blij dat ik er nu een extra heb. "Steek je de schuld nu op mij?" Roept ze kwaaf. Zuchtend zet ik me recht op. "Weet je wat het probleem is" zeg ik nu ook kwaad. In de schaduw zag ik haar rillen van de koude, maar zolang we ruzie hadden ging ik haar echt niet verwarmen. "Dat jij een preuts, verwend nest bent. Dat jij over zo iets dom een heel drama zit te maken. Wat maakt het ook uit?" Ik probeer mijn kalmte te bewaren maar zie haar silhoutte langzaam recht komen. "Waar ik een probleem over maak?" In een mum van tijd stond ze bij me aan bed en opnieuw kreeg ik een slag in mijn gezicht waardoor ik ook recht kom. "Je moet er echt eens mee stoppen." Kwaad druk ik haar tegen de muur en houd mijn handen stevig rond haar polsen zodat ze me niet voor een derde keer kan slaan. "Want als je denkt dat ik het niet in me heb iets terug te doen." Sis ik kwaad "heb je het goed mis." "Dat is dan ook niets nieuw. Jij die iets mis heeft." Ik werd alleen maar kwader en kwader waardoor ik haar nog een beetje harder tegen de muur duwde en ik hoor hoe haar hoofd een pijnlijke smak tegen de muur maakt.

'Auwh!' kreunde ik zachtjes.
Ik huilde en liet me langs de muur op de grond zakken. Mijn handen bracht ik naar mijn hoofd. Ik zei niets, zou wel verdiend zijn dit. Venijnig keek ik Draco aan.
'Je zit me constant af te kraken, maar heb je enig idee hoe het voelt om te horen dat jij zegt tegen Zabini dat je me 'genomen' had. Alsof ik een van al die honderden meisjes ben die je hebt gehad. Alsof ik veel minder voor je beteken dan jij voor mij.'
Ik zuchtte.
'En je loog ook nog eens tegen hem.'
Ik liep wankelend naar mijn bed. Mijn hoofd bonkte. Ik wilde het uitschreeuwen van de pijn, maar dat zou voor Draco juist een reden zijn om me nog eens zoveel pijn te doen. Zachtjes ging ik op bed liggen en snikte. Had ik maar nooit ingestemd met onze relatie. Dan was papa niet zo boos en zou hij me steunen. Nu, helaas, zou het nooit meer goed tussen ons komen. Ik baalde.

Misschien was ik bij deze te ver gegaan toen ik zag dat ze wankelend van de pijn naar haar bed toe liep. Maar wat kan het haar schelen dat ik heb gelogen tegen Zabini? Ik besluit er wijselijk niets meer over te zeggen en trek de kussensloop van mijn kussen en ga naar het hokje waar de wc staat. Gelukkig is er toch een kleine wasbak aanwezig met alleen maar koud stromend water, dat waarschijnlijk zelfs niet drinkbaar was ondat we geen water en eten kregen. Ik houd de kussensloop onder het koud stromend water en wring het vervolgens uit zodat er alleen nog maar een paar laatste druppels vanaf vallen.
Als ik me bij haar op bed neer zet kijkt ze me verschrikt aan. "Zet je recht op." Koppig zonder een woord te zeggen draait ze zich om. "Ariana" zeg ik zachtjes maar gefrustreerd. Zuchtend zet ze zich dan toch recht op maar blijft zwijgend en nog steeds rillend voor haar uit staren. Voorzichtig leg ik de koude kussensloop tegen haar achterhoofd waardoor ze even schrikt. "Dat moet de pijn wel wat verzachten." Ik weet niet waarom ik blijf fluisteren, er is toch niemand dat ons kan horen. "Houd het vast." Ze doet wat ik zeg en ik sta recht om het lakentje dat niet al te veel warmte bied van mijn bed te nemen en het rond haar heen te slaan. "Het spijt me." Zeg ik nu nog zachter dat het zelfs amper voor mezelf verstaanbaar is.

Draco... ik begreep niets van hem. Het ene moment slaat hij me kapot tegen de muur en het andere moment komt hij dichtbij me zitten en biedt hij zijn excuses aan. Ik zuchtte.
'Het is goed.'
'Echt?' vroeg Draco.
'Ja,' zei ik zacht.
Maar ik wist het niet... niet zeker. Hij had al zoveel dingen gedaan die me niet uitstonden, maar we zaten nu noodgedwongen met elkaar in een kerkers en met ruzie werd dat alleen maar vreselijker. Ik schoof een beetje op zodat Draco naast me kon liggen. Het bed was steenhard en klein, maar net genoeg voor ons twee. De dekens waren alles behalve warm, maar twee over elkaar heen was net te doen. Ik sloeg mijn arm om Draco heen en glimlachte terwijl ik hem een zoen gaf.
'We moeten er maar het beste van maken, niet? Drie dagen lang... ik verga nu al van de honger.'
En dat was niet eens gelogen. Zachtjes beet ik in Draco's lip. Ik probeerde mijn tranen in te houden, maar ik vond het echt vreselijk wat hier gebeurd was. Dat we hier zaten en dat we behandeld werden als echte gevangenen, dat was niet bevredigend. Ik begroef mijn gezicht in Draco's arm.
'Ik houd van je,' fluisterde ik, zo zacht als de ademhaling van een egel.

Ze zei wel dat het in orde was, maar ik kon er maar weinig van geloven. Al denk ik dat het op dit moment het beste is dat ik dit onderwerp gewoon laat vallen en er niet over door zal drammen voor er weer een uitbarsting komt. "We moeten er inderdaad het beste van maken." Fluiste ik zachtjes. Meer konden we namelijk ook niet doen. Ik gaf geen antwoord, of toch niet met woorden maar een zachte zoen voor ik mijn ogen sloot.

Toen ik wakker werd was de zon nog maar half op. Het moet een uur of half vijf in de ochtend zijn schat ik en ik merk hoe Ariana ook langzaam haar ogen open doet met een knorrig lawaai afkomstig uit haar maag. Ze liep licht rood aan, maar ik kon het haar niet kwalijk nemen, we hebben beide vreselijke honger. "Hoe lang hebben we geslapen?" Vraagt ze terwijl ze zich recht op in bed zet en het nu mijn maag is dat zich laat horen. "Geen flauw idee." Misschien nog een vervelend kantje hier aan is dat we geen besef van tijd hebben. Ik sta recht en na een tijdje door de cel te hebben zitten ijsberen laat ze een geirriteerde zucht. "Stop er nou eens mee." Chagrijnig, waarschijnlijk door de honger zet ik me neer op het andere bed. "Ik wil hier weg." Ze draait met haar ogen door mijn opmerking en ik vraag me af wat ik nu weer verkeerd heb gezegd. "Ja en ik niet?" Ik denk nog harder na, ze kunnen ons hier onmogelijk laten uithongeren. De kans dat we elkaar zouden afmaken omdat we na een tijd zo chagrijnig lopen van de honger is veel te groot. "Ik heb een idee." Verbaasd haalt ze haar wenkbrauwen op. "Als ik nou eens..." ik kijk haar aan, twijfelend of ik het wel zou voorstellen. "Je arm breek..." "WAT?" Roept ze voor ze me laat uit praten. "Dan moeten ze ons wel laten gaan. Ze kunnen je hier niet gewond laten zitten voor nog die paar dagen."

Ik trok mijn wenkbrauw op. Dit was een grapje toch? Nooit van mijn leven dat ik mijn arm ging breken om eerder hieruit te komen. Ja, ik ging haast dood van de honger, maar ik bleef volhouden dat we dit verdiend hadden. Als Draco mijn arm zou breken, zouden onze zonden niet worden vergeven en dan waren we uiteindelijk nog verder van huis als ze besloten ons nog altijd straf te geven.
'Het is afzien,' zei ik. 'Maar we zijn sterk. Ik weet zeker dat we het volhouden. En daarbij, als jij mijn arm breekt... het is nogal raar als dat plotseling gebeurde in de cel. Jij zou verdacht worden, Draco. Geloof mij dat dat uitloopt tot een enkeltje naar jouw huis.'
Draco zuchtte. Ik wist niet precies wat hij dacht, maar ik hoopte dat hij zou beseffen dat het echt niet zou werken.
'En anders breek je mooi je eigen arm maar,' beet ik hem grijnzend toe.
Ik stond op, maar voelde nog steeds mijn hoofd. Een steek ging via mijn hoofd naar mijn rug en ik zakte neer.
'Ik denk dat ik al genoeg verwond ben, niet?' fluisterde ik toen Draco op me afliep en me steunde. Hij nam me mee naar zijn bed, pakte wederom de kussensloop en maakte deze nat met het water.
'Je moet rustiger aan doen,' zei hij streng.
Draco liet me liggen op zijn bed en hij kwam bovenop me liggen. Er kwam hier toch niemand. Vurig gaf hij me een zoen op mijn mond en de steek in mijn hoofd verdween langzaam. Jeetje, wat had ik zin om me volledig bloot te geven bij hem, ook al was dit misschien niet de ideale plek.

Oké, het was te verwachten dat ze niet akkoord zou gaan met mijn idee. Maar zo slecht klono het toch niet? Als ze nu gewoon zei dat ze struikelde en zo haar arm brak. Dan zat geen van beiden in de problemen en het is ook nog eens best geloofwaardig. Ik zucht diep, volgens mij is er voor deze ene keer geen oplossing en zitten we hier echt vast. Maar toen ik haar zoende, boven op haar lag was de neiging veel te sterk om verder te gaan. Ik zou misschien wel geschiedenis schrijven, seks in de kerkers. Maar iets in me zei dat het ook geen goed idee is. De reden waarom we eerst ruzie hebben gehad ging deels daar over en ik had geen zin meer in nieuwe ruzie, of toch niet nu. Als ze al zo reageerd dat ik lieg over dat we iets hebben gedaan, vraag ik me af hoe ze zou reageren dat het de hele school rond gaat wanneer het ook echt gebeurd is. In ieder geval rol ik van haar af en ga tussen haar en de muur op mijn zij liggen. "We kunnen..." er is hier werkelijk niets te doen. Of ook maar iets om ons bezig te houden. "Praten." Ik spuw de woorden bijna uit alsof ze vergif zijn. Ik en praten? Dat is nooit goed gegaan. "Pst" beiden zetten we ons recht op in bed als we een derde stem horen. "Wie is daar?" Vraagt Ariana in het niets. Plotseling verschijnt het gedaante van Potter voor de cel. Zuchtend laat ik me achterover vallen op bed terwijl Ariana recht staat en naar hem toe loopt. Niet bepaald het gezelschap waar ik op zat te wachten maar ik hef mijn hoofd toch een beetje op om alles beter te horen. "Dus het is waar. Dat je hier met hem zit" ik haal mijn wenkbrauwen op maar houd mijn mond. Ik neem hem wel terug als ik hier uit ben. "Wat kom je doen?" Even is het stil, buiten wat geritsel. "Ik heb wat eten en drinken voor jou." Meteen zet ik me recht op in bed als hij het onder de cel door schuift. "Voor haar. Niet voor jou." Ik zie de grijns op zijn gezicht veel groter worden dan ik wil en meteen spring ik recht van bed om hem met mijn hand door de tralies bij zijn shirt te grijpen en met een harde knal tegen de ijzer baren te laten knallen. Een bloedstraaltje loopt uit zijn neus maar hij blijft grijnzen. "Wat ga je doen Malfoy?" En hij neemt zijn wand die hij op me richt waardoor ik hem meteen weer los laat. "Ik krijg je nog wel." Mompel ik en laat me weer op bed vallen terwijl hij weer verdwijnd. "Hier" ze komt met een broodje besmeerd met kaas en pompoensap naar me toe maar ik schud mijn hoofd. Dat is het enige wat hij bij had en slim genoeg net genoeg voor één persoon. "Eet maar" ze kijkt me twijfellend aan. "Of moet ik het soms in je keel proppen." Brom ik vol met irritatie. Waarom komt er niemand van mijn vrienden?

Ik wist wel dat Harry en Draco elkaar haatten, maar ik kon Harry echt niet uitstaan op dit moment. Hij wist dat ik samen met Draco was en dat we zonder eten opgesloten waren. Had Harry zo'n grote hekel aan Draco dat hij wilde dat hij verhongerde? Ik hield Draco niet tegen toen hij Harry een bloedneus sloeg. Eigen schuld, vond ik. Harry was verkeerd bezig geweest. De voetstappen van Harry stierven weg en ik richtte me tot Draco, die me dwong het brood te eten.
'Jij verdient het net zozeer als ik,' zei ik zacht en ik scheurde het broodje doormidden.
'Eet,' zei Draco. 'Het is van jou.'
Ik schudde mijn hoofd en legde het op zijn bed.
'Als je het niet eet, spoel ik het door de wc,' was mijn antwoord en ik ging op mijn bed zitten. Langzaam at ik de andere helft van het broodje op en nam een slokje pompoensap. Een smaakexplosie door mijn mond, alsof ik nog nooit zoiets lekkers geproefd had. Toen ik op de helft van het glas was, gaf ik het aan Draco.
'Je moet drinken,' zei ik. 'Het is belangrijk.'
Ik keek van hem naar het onaangeraakte broodje.
'Alsjeblieft,' smeekte ik. 'Eet en drink wat.'
Draco zei niets. Ik legde het broodje op het halfvolle glas en legde die op de grond neer, zodat ik naast Draco kon liggen.
'Het was heel gemeen van Harry,' zei ik. 'Ik neem de volgende keer niets aan, tenzij hij voor twee heeft meegenomen.'
Draco maakte een schamper geluidje. Ik keek hem aan.
'Het valt wel mee hier, toch? Ik zit liever ergens anders, maar we hebben tenminste een bed.'
Ik wist niet waarom ik zo opgetogen was. Alsof ik blij was om hier te zijn. Maar eerlijk gezegd vond ik het niet zo erg om hier te zijn. Draco was bij me en we hadden geen zeikende ouders of leerkrachten. Op dit moment, tenminste. Ik wist niet waarom ik het deed, maar ik trok Draco's shirt uit. Draco's shirt was altijd overbodig, eigenlijk. Hij zag er veel beter uit zonder shirt en zelfs als het koud was, werden de meisjes om hem heen wel warm van de opwinding, wat hem dus indirect ook weer opwarmde. Ik grijnsde om mijn binnenpretje.
'Dus...' zei Draco met een fronsende wenkbrauw.
Ik glimlachte.
'Ik heb je liever zonder shirt, Draco,' zei ik en ik gaf hem een kusje op het midden van zijn borstkas.

Had ze nu echt gedacht dat ik dat zou eten en drinken? Natuurlijk weet ik ook wel dat hij het risico om het te vergiftigen niet zou nemen aangezien het voor Ariana is. Maar ik voel me nog net te goed om eten van Potter aan te nemen. Zo meteen gaat ze nog denken dat ik hem dankbaar moet zijn, ik drink nog liever uit dat toilet als het echt nodig zou moeten zijn. Maar mijn gedachten werden onderbroken doordat ze uit het niets mijn shirt over mijn hoofd trok. Lichtelijk grijnzend en met nog steeds het idee in mijn achterhoofd om geen seks te hebben kijk ik haar aan. "Je mag het ook gewoon vragen." Ik zie haar lichtelijk rood aanlopen maar al snel vermand ze zich weer en kijkt ze me met een iets wat arrogante blik aan. "Ik heb liever zelf de controle." Antwoord ze en voor even ben ik uit het veld geslagen en heb ik geen flauw idee wat ik nu moet terug zeggen. "Eet je broodje op." Ik hoor haar maag nog steeds grommen en ik knik naar de grond waar ze het had neer gezet met nog een halve beker pompoensap. Ze schud haar hoofd "dat is voor jou." Maar wat ze zegt gaat samen in gezelschap met een tweede knor. "Ariana!" Mijn stem klinkt boos, als een vader die een poging doet een kleuter te laten eten. "Lang kunnen we hier toch niet meer zitten." Ik merk hoe ze zucht, maar toch met veel genot het restje op eet en drinkt. En dat is waar ook. De tijd lijkt voorbij te sluipen, ik weet niet meer hoe vaak ik de zon al heb zien opkomen en ondergaan, maar hoe lang kan dit nog duren?

Met tegenzin at ik toch mijn broodje op en wende me weer tot Draco en zijn uiterlijk. Ik knikte.
'Volgens mij kunnen we er ieder moment uit worden gehaald.'
Ik streelde zijn buik met mijn vingers.
'Dan kun jij tenminste wat eten.'
Ik keek naar hem, veegde een pluk haar weg en gaf hem een zoen. Precies op dat moment hoorde ik voetstappen. Ik zocht naar het shirt van Draco, maar kon het niet vinden. Het was ook zo donker in de kerkers. McGonagall stond aan het hek.
'Zo, dat ziet er gezellig uit,' zei ze streng en ik rolde met mijn ogen.
Perfecte timing, Ariana. Geweldig.
'Hebben jullie je lesje geleerd of zal ik jullie nog een weekje laten zitten?'
Het leek alsof ik meer wist van straffen dan zij. Als je een kind eenmaal gestraft had, was het over. Niet erop terugkomen en al helemaal niet dreigen voor meer. Maar goed.
Ik stond op van Draco's bed en zo snel als hij kon, volgde Draco mijn voorbeeld.
'Meneer Malfoy, waar is uw shirt?' vroeg McGonagall toen ze de celdeur opende.
Draco keek rond en pakte uiteindelijk zijn shirt van mijn bed. Goh, wat had ik hem hard weggesmeten.
'Laat maar uit,' beval McGonagall. 'Als je een vent bent om hem uit te doen, ben je ook een vent om zonder mee rond te lopen.'
'Eh, ik heb hem uitgedaan, professor,' zei ik, maar Draco snoerde me de mond. Hij leek het niet erg te vinden.
'Handen boven jullie hoofden en lopen.'
Ze gaf nog net geen trap om ons snel te laten lopen. Boos was ze nog altijd en dat irriteerde me mateloos. Ik zuchtte. Weer die vernerdering, nu enkel met onze handen op het hoofd. Ik wist niet of ik het oorklemmen of dit erger vond. We werden geacht naar papa's kantoor te gaan. Ik wilde wegrennen, maar McGonagall hield ons nauwlettend in de gaten. Bovendien had ik geen toverstok om mezelf te beschermen.
Papa zat in zijn kantoor wat toetsen na te kijken. Toetsen die wij vast nog moesten inhalen.
'Aha,' zei hij en langzaam stond hij op.
Ik keek naar Draco en beet op mijn lip. Mijn vader die zoiets zei... dat betekende niets goeds.
Nog steeds hadden we onze handen op het hoofd. McGonagall.... stom wijf.
'Jullie denken dat jullie straf is afgelopen, toch?' vroeg papa.
We knikten aarzelend.
'Maar jullie blijven nog drie avonden na, om de gemiste stof in te halen.'
Ik rolde met mijn ogen.
'Wat deed jij daar, Ariana?' vroeg papa streng. 'Dame, ik weet niet wat er met jou gebeurd is, maar dit gedrag is onacceptabel.'
Ik keek naar de grond.
'Het spijt me,' fluisterde ik.
En dat was ook zo. Ik was een ander kind geworden. Een kind dat geen idee had van regels en van autoriteiten. Ik was zo blind van verliefdheid, dat ik de band met mijn vader vergeten was. Die drie dagen lang nablijven, daar kon ik nog mee leven, maar de teleurstelling van mijn vader? Nooit.
'Jullie mogen gaan,' besloot hij uiteindelijk. 'En Malfoy, trek een shirt aan.'
Ik glimlachte.
'Dat mocht niet van professor McGonagall,' zei ik en ik staarde haar aan. Venijnig keek ze terug, maar besloot er niet op in te gaan.
Draco en ik verlieten het kantoor.
'Kom, we gaan eten!' zei Draco en hij trok me mee.

Misschien had ik het onder normale omstandigheden niet zo erg gevonden om zonder shirt door de gangen te lopen. Waarschijnlijk zou ik dan ook nog genoten hebben van de aandacht die ik kreeg. Maar op dit moment was elk voordeel en al het leuke dat het normaal zou zijn ver zoek. Niet alleen door de starende blikken en het gefluister, maar ook omdat we in gezelschap waren van McGonagall en onze handen achter ons hoofd moesten houden alsof we gevangen waren. Iedereen wist nu dat dit als straf was bedoeld en al snel hoor ik verschillende leerlingen speculeren en fluisteren wat er gebeurd zou kunnen zijn. De meeste waren onbenullig, die gingen over ruzie, of dat we dronken waren, maar wat ik nog hoorde kwam veel harder aan. Ik vroeg me af hoe ze nog maar konden denken dat ik Ariana zonder haar toestemming zou hebben 'aangeraakt'.
Daarbij kwam ook nog eens bij dat we nog drie keer moesten nablijven. Al denk ik dat we al bij al geen klagen mogen hebben dat het maar bij drie keer gebleven is, het kon erger. Vanaf dat ik toestemming had om mijn shirt weer aan te doen deed ik dat onmiddellijk. Nog nooit ben ik zo blij geweest dat mijn boven lichaam is bedekt.
"Heb je gehoord wat ze allemaal zeiden?" Vraag ik wanneer we buiten het kantoor en gehoorsafstand zijn. Ze haalt haar schouders op. "Wat maakt het uit voor jou dat ze zeggen?" Kaatst ze terug wanneer ze me mee sleurt naar The great hall. "Ik zou hun allemaal willen vervloe-" "Draco!" Waarschuwt ze me op een toon dat ze nu helemaal geen zin heeft in één van mijn wraak acties om nog meer straf te vermijden. Ieder dat in the great hall over het diner gebogen zat keek om wanneer we binnen kwamen. De roddels hadden zich blijkbaar al verspreid en iedereen ging van het ergste uit. In hun ogen had ik haar aangerand. "Ik zie je straks wel." Onder de starende blikken en het gefluister liepen we ieders naar ons eigen tafel. 'Dat kan nooit gebeurt zijn.' 'Zou het echt dat zijn?' 'Wat verwacht je anders van hem?' 'Arme Ariana'. Overal klonk er gefluister, blijkbaar waren we ineens het belangrijkste gespreksonderwerp. Maar op dit moment had ik alleen oog voor al het lekkers op tafel en nam meteen twee bekers drinken en schepte mijn hele bord vol.
"Waarom heb je niet tegen mij gezegd dat het die reden is waarom jij met haar..." ik draai me met een mond vol kippenboutjes naar Zabini en slik het door voor ik antwoord geef. "Dus jij geloofd het ook?" Vraag ik met verbazing wanneer hij zelfs twijfelt aan wat echt is en wat niet. "Ik weet niet wie of wat ik moet geloven." Hij knijpt zijn ogen tot fijne spleetjes. Ik drink snel mijn beker in één teug leeg voor ik kwaad recht staat. "Van iedereen, had ik van jou echt beter verwacht." Ik was boos, maar verbaasd dat ik het op zo een rustige manier kon uitbrengen. Ik nam snel een aardbeien taartje van iemand zijn bord -die me daar boos voor aankeek- en loop kwaad the great hall uit.

Erger dan de vernedering van McGonagall, de dagen nablijven en mijn boze papa, was dat plotseling iedereen dacht dat Draco mij of wel verkracht, of wel aangerand had. Beiden was het niet echt bevredigend om te horen want het was totaal niet waar. Maar goed, eerst eten. Ik liep als een speer naar de Gryffindor tafel en viel aan op het eten. Veel ogen waren op mij gericht. Degene die naast mij zat, staarde zo erg naar me dat de ogen eruit zouden kunnen vallen. Ginny.
'Wat heeft Draco met je gedaan?' vroeg ze ontzet.
'Niks?' zei ik. 'Waarom denkt iedereen dat?'
'Wat was er dan aan de hand? Waarom moesten jullie naar de kerkers?'
'Draco had me meegenomen naar de geheime kamer,' zei ik. 'Blijkbaar mocht dat niet.'
'Geheime kamer?' hoorde ik iemand zeggen.
Fred Weasley, wie anders?
'Ging hij in jouw geheime kamer?! En jij noemt dat geen aanranding?!'
Ik trok mijn wenkbrauw op en wilde wat zeggen, maar Fred riep het al door heel de zaal dat Draco me verkracht had. Ik sloeg mijn hand voor mijn hoofd en propte wat friet in mijn mond. Daarna pakte ik een muffin en liep the Great Hall uit. Tot mijn verbazing trof ik daar Draco. Ik grijnsde.
'Jij ook hier? Wat zeiden ze bij jou?'

Toen ik hoorde wat er door de zaal werd geroepen wou ik naar binnen stormen. Het kon ook maar van iemand afkomstig zijn en het liefst van al had ik dat gezicht van wemel met mijn handen willen bewerken. Maar dat zou me aller eerst alleen nog maar meer straf opleveren en ook misschien nog eens de indruk wekken dat het waar was. Maar ik hoor hoe het geroezemoes alleen nog maar luider werd en nooit had ik zo graag willen verdwijnen als nu. Dit is helemaal niet de belangstelling waar ik normaal gezien zo van houd.
Ariana kwam naar me toe en toen ze die vraag op ma afvuurde deed ik bewust een stap naar achteren. "Wat denk je zelf.." ze probeert mijn hand vast te nemen maar meteen sla ik dag gebaar af. "Draco" haar stem klinkt gebroken. Maar ik had hier geen zin in. "Dit is misschien geen goed idee nu." Mompel ik. Het idee alleen al wat er nog meer gezegd gaat worden als ze ons nu betrappen in de gang, samen. "Misschien kun je het best maar uit mijn buurt blijven." Haar ogen worden groot en heftig schud ze haar hoofd waardoor haar haren over haar schouders mee dansen. Hoe graag ik haar nu ook in mijn armen zou willen nemen en door die haren zou willen strelen. Maar het kon niet, niet nu. "Trek het je toch niet aan." Zegt ze zacht maar nu schud ik mijn hoofd. "Die beschuldigingen..." ik wijs met mijn vinger richting the great hall. "Jij hier nu bij mij maakt het er niet beter op. Stel je voor dat het nieuws dr school uit gaat. De ochtendprofeet er weet van krijgt en het aan de oren van mijn vader komt. Wat dan? Ik denk niet iemand martellen of vermoorden de enige reden is voor een enkeltje naar Azkaban." De woorden bleven komen en eindelijk kon ik opnieuw rustig adem halen. Even bleef het stil tussen ons. "Je moet nu niet gaan overdrijven." Ik zucht diep. "NIET OVERDRIJVEN?" Roep ik. Op dat moment komen er een groepje meiden de zaal uit. Blijkbaar hadden ze me horen roepen en nu ze me hier met haar zagen staan. Snel liepen ze door. 'Dus het is echt? Hoor ik ze nog net fluisterend tegen elkaar vragen. "Draco..." probeert ze opnieuw. "Alles wat we nu doen komt in een verkeerd licht. Zelfs als ik je hand nog maar vast zal nemen zullen ze verkeerde conclussies trekken. Hoe denk je dan dat we verder kunnen, samen. Dat is onmogelijk." Ze leek diep na te denken en uiteindelijk kwam er een zwak glimlachje. "Door in het openbaar te zeggen, al is het maar één iemand dat het hoort, dat je van me houd." Ze blijft me puppy achtig aan kijken en oncomfortabel begin ik met mijn handen te spelen. "Dat is ook zo" mompel ik zachtjes. "Waarom zeg je het dan niet?" Ik kijk haar aan "is dat echt de enige oplossing?"

We stonden een eindje verderop te praten. Iets meer beschut en het geroddel hoorden we niet meer. Ik zuchtte.
'Ik kan niet zonder je,' fluisterde ik. 'Niet meer met elkaar omgaan is geen optie.'
'Weet ik,' zei Draco.
Het interesseerde me niet wat iedereen van ons vond, of wat ze dachten. Ik hield van Draco en dat was het enige wat telde. Met mijn hand pakte ik zijn hand vast. Ik gaf hem een zoen en een traan rolde over mijn wangen.
'Ik ben gek op je. Jij bent de persoon die ik heb gemist. Het maakt me niet uit wat ze denken...ook al lijkt het alsof je mij verkracht hebt. Ik zal het altijd ontkennen en jij ook. Je wordt echt niet naar Azkaban gestuurd. Niet zolang ik dol op je ben.'
Ik zuchtte.
'En misschien is dat inderdaad de enige optie om de roddel de wereld uit te helpen. Zeggen dat je van me houdt.'
Ik keek hem aan met traanogen.
'Maar het moet niet onmogelijk zijn, Draco.'
Ik nam hem mee naar een leeg klaslokaal en vloog hem in de armen.
'Maar ik zal wel altijd van jou houden,' fluisterde ik. 'Altijd.'

"Jou maakt het misschien niets uit, mar mij wel." Snapt ze het dan echt niet? Dat als de mensen zo praten het me werkelijk iets doet. "Zo meteen gaan ze nog denken dat ik je heb vervloekt. Dat je onder invloed van de imperius vloek bent." Ze lat een zacht, fluisterend lachje horen maar als ze ziet dat ik serieus ben veranderd haar houding. "Draco, kom op. Zo ver gaat het heus niet komen." Ze slaat haar armen rond me hen, maar ze moet weten dat ik hier echt serieus over ben. "Denk je dat echt? Alles wat je zal doen en zeggen zal hun laten denken dat ik je echt heb vervloekt. Als ze er dan ook nog eens achter komen dat ik een dooddoener ben klinkt het helemaal logisch. Denk toch eens na." Vol verbazing en met grote ogen laat ze me los. "Ben je echt... ze gaan heus niet." Uit haar woorden lijkt ze niet te komen. "Verdomme" vloek ik wanneer ik één van de tafeltjes omver smijt. "Het klinkt allemaal veel te logisch. Veel logischer dan jij en ik samen." Waarom moest ik ook deze relatie weer geheim houden? Als we dat niet hadden gedaan was het allemaal veel makkelijker geweest.

Ik gaf Draco een klap in zijn gezicht.
'Vuile verrader! Ben je echt... ben je echt een Death Eater? Wat was je plan? Mij, als de tijd komt, overgeven aan Voldemort?'
Ik kreunde en sloeg met mijn vuis tegen een muur.
'Verdomme! Waarom kunnen wij niet normaal met elkaar omgaan? Waarom moet je nou weer een Death Eater zijn? Vreselijke vent, die je bent.'
Ik huilde. Goh, dat was bijna mijn dagelijkse bezigheid. Ik schreeuwde het uit en gaf Draco nog een klap.
'JE BENT VRESELIJK, WEET JE DAT? JA, IK SNAP WEL DAT JE JE ZORGEN MAAKT. ALS JE BESTE VRIEND VOLDIE ACHTER DIE RODDEL KOMT, DAN BEN JE ZEKER JE BAANTJE KWIJT.'
Ik wilde mijn stok pakken, maar toen kwam ik erachter dat die nog bij McGonagall was.
'Verdomme,' huilde ik.