Hogwarts Hallways

Ik dacht dat ze het wist, dat ik het al eens eerder had gezegd. Of misschien had ik het gewoon logisch gevonden dat ze het wist, zonder dat ik iets zou gezegd hebben. Maar blijkbaar is het beiden niet waar. Ze had er geen enkel weet van, van wie ik werkelijk ben. Maar dan nog, ik snap niet dat ze zo reageert. Oké, misschien had ik het dan slimmer kunnen aanpakken, maar haar reactie is ook ver overdreven.
"Doe nou toch verdomme eens rustig." Ze mag nog zo boos op me zijn als ze wilt, maar ze moet echt eens dringend stoppen met me te slaan. "rustig, RUSTIG?" Ze verheft haar stem opnieuw en voor ze me weer opnieuw wilt slaan geef ik haar een duw waardoor ze met haar rug terecht komt op één van de tafeltjes. "Je weet helemaal niets. Je weet nergens van!" En ik ben ook helemaal niet van plan het haar te vertellen. "Dus maak je niet zo druk."

'Hoe kan ik me nou niet druk maken?' snikte ik. 'Ik geef om je, onthoud dat. Als jij je leven wilt geven, dan raakt me dat! Ik kan niet zonder je, Draco, ook al heb ik het gevoel dat het maar eenzijdig is.'
Ik wist niet of dit het moment was om mijn zorgen te delen, maar ik moest het doen.
'Ik ben bang dat ik je niet geef wat je wilt. Dat ik niet goed genoeg voor je ben en dat je me elk moment aan de kant kunt zetten voor iemand anders. Wanneer heb jij voor de laatste keer laten merken dat je om me gaf?'
Ik zuchtte.
'En dan kun je het nog zo moeilijk vinden, maar dat is het enige wat ik van je vraag, anders ben ik klaar met onze relatie. Dan zal ik mijn eigen leven weer oppakken en mijn best doen in de les, papa weer tevreden stellen en goed liggen bij de leraren. De reden dat ik dat niet doe, is omdat ik van jou houd en daar zal ik dingen voor moeten opofferen. Dat geeft niet... maar ik wil wel weten waar ik het voor doe. Je geeft me nooit een kusje, pakt nooit mijn hand vast en al helemaal niet in het openbaar. Houd je wel van me?'
Ik wist niet waarom ik dit vertelde. Het zat me al zo lang dwars dat ik wel moest. En nu, alleen met Draco in een klaslokaal... het was het beste moment.
'Sorry dat ik zo boos werd,' zei ik zacht. 'Ik ontplofte. Het spijt me.'

Komt het dan werkelijk allemaal hier op uit? Is ze dan meteen plotseling de echte reden vergeten waarom ze boos op me was. Voor een aantal seconden -die wel minuten leken te duren- blijf ik stil. Alleen de regen die zachtjes op de raam tikt is hoorbaar, iets wat me normaal een gevoel van kalmte geeft, maar er nu alleen maar voor zorgt dat het een ongemakkelijke stilte is. Ik kijk het lokaal rond, maar natuurlijk gaan de woorden die ik moet zeggen niet plotseling op de muur verschijnen. Ik moet dit zelf doen en misschien moet ik wel even alles aan de kant schuiven en mijn hart laten spreken. "Ja, dat doe ik." Het kwam er niet zo geloofwaardig uit als dat ik had gehoopt en het waren misschien ook niet de woorden die diep vanbinnen in mijn hart opgesloten zaten, wachtend om vrij te komen en te worden uitgesproken. Het lijkt wel of ik sta op springen en toch, toch kan ik het niet over mijn lippen krijgen. En waarom? Wat is nu eigenlijk net de echte reden dat me tegen houd? Ook Ariana leek de ruimte tussen ons op te vallen. Wat in werkelijkheid maar een meter was, leken wel kilometers en ik zag aan haar gezichtsuitdrukking dat ze er het zelfde over leek te denken. "Ik weet genoeg." Mompelt ze en voor even maakt ze de ruimte tussen ons in kleiner, door me te passeren en hem weer groter te maken door aan de deur te gaan staan. "Het spijt mij, Draco. Dat ik blijkbaar toch niet ben wat je zoekt. Ik had gehoopt dat je anders was als dat ze zeiden, voor mij. Maar die hoop was blijkbaar alleen maar tijdverspilling." Met die laatste woorden rolt er een traan over haar wang en er hangt nu zo een doodse stilte tussen ons in dat het wel lijkt of je lijkt hem uit elkaar te horen spatten om de stenen grond. "Dus dit was het dan?" Terwijl ze haar hand op de deur klink legt springt mijn hart kapot, de woorden branden in mijn keel en nog net voor ze de deur achter haar dicht kon slaan rolden ze over mijn lippen alsof ik het al die tijd al tegen haar heb gezegd. "Ik ben van je beginnen houden." Het klinkt zacht, maar hoorbaar genoeg, al is het maar alleen voor mij.

Ik stond stil.
'Beginnen te houden? Betekent dat, dat het nog in de ontwikkelingsfase zit? Dat het nog altijd anders kan lopen?'
Ik rolde mijn lippen over elkaar. Waarom deed ik dit? Deze confessie was toch eigenlijk meer dan dat ik ook van Draco kon verwachten? Ik beet op mijn lip en draaide me naar Draco. Hij legde zijn vinger op mijn lip.
'Niet doen,' fluisterde hij. 'Arme lip.'
Ik zucht verliet mijn mond en ik pakte Draco's kin vast.
'Wat moet ik doen zodat jij volledig van me houdt?'

"Ariana" ik kijk haar bijna smekend aan. "Doe dit niet. Vraag dit niet." Ik dacht dat wat ik zei ze wou horen? Oké ik had het ook anders kunnen zeggen, dat is duidelijk. Maar het is een begin. Nog nooit had ik iets uit gesproken dat in de buurt van houden van kwam. En nu ik het wel deed was het nog steeds niet genoeg? "Ik wil gewoon weten wat ik" met grote waterige ogen kijkt ze me aan "doe ik soms iets verkeerds?" Even sla ik mijn ogen dicht en als ik ze weer open vinden ze de hare. "Nee." Ik schud mijn hoofd er bij om het wat extra krachtig te laten klinken. "Wat nee?" Het klinkt bijna smekend. "Je doet niets verkeerds." Fluister ik zacht. Het was praktisch onmogelijk dat iemand ons zou kunnen horen, of Foppe moest komen binnen zweven om het dan plagerig te gaan rond vertellen wat zich hier nu afspeelt. "Maar hoe moet ik er dan voor zorgen dat je-" ik leg opnieuw mijn vinger op haar lippen. "Je moet niets. Dat doe ik al. Alleen-" haar bezorgde blik ruilt zich voor angst. "Je weet dat dit nieuw is. En dat ik wil dat je het me op mijn eigen tempo laat ontdekken." Of was ze mijn brief dat we toen als strafwerk moesten schrijven soms al vergeten?

'Het is niet nieuw meer,' fluisterde ik. 'We hebben al zoveel meegemaakt en er zijn al zeker wat dagen overheen gegaan sinds dat je dat zei... ik ben het wachten beu.'
Ik meende het. Mijn onderlip trilde oncontroleerbaar en ik kneep mijn ogen dicht.
'En de reden is dat, als ik zo lang gewacht heb, ik bang bent dat je me laat vallen. Dat ik toch niet goed genoeg voor je ben.'
De tranen rolden over mijn wangen. Ik wilde dat Draco me aanraakte, me lief vond en liet zien dat hij van me hield, maar het gebeurde niet en ik wist ook niet wanneer het wel gebeurde. Nooit lag het meest voor zichzelfsprekend.
'Ik verlaat je liever voordat het me nog meer pijn gaat doen,' eindige ik mijn verhaal. 'Sorry Draco, ik kan het niet meer. Ik heb lang genoeg gewacht en er kwam niks. Ik kan niet anders.'
Ik beet zachtjes op mijn lip en liep langs hem heen. Met de mouw van mijn blousje, droogde ik mijn tranen af. Ik legde mijn hand op de deurklink, gunde Draco mijn laatste blik en liep naar the Great Hall. Ik hoopte daar wat leraren te treffen waarbij ik een excuses verschuldigd was. Dat was het minste wat ik kon doen om me toch wat beter te voelen. En misschien, heel misschien, kon ik het goedmaken met papa, die mij zo zag veranderen en mij nu, volkomen terecht, geen enkele blik waardig gunde.

Ik kon niets meer uitbrengen, maar ik voel een steek die groter is dan ik ooit heb gevoeld door me heen gaan. Mijn hart doorboren en me kil achter laten. Een aantal seconden knipper ik met mijn ogen, blijf ik staren naar de gesloten deur. In mijn benen kwam er geen enkel beweging, terwijl ik niets lievers zou willen dat ze zich achter haar zouden aan snellen. Na wat voor mij nog minuten leek te duren kwam er beweging in, alsof ik weer met beiden voeten in de werkelijkheid werd gebracht. Alsof, nu dat ze zo is weg gegaan, iets wat ik nooit had verwacht het allemaal voor me duidelijk word. Ik zwaai de deur van het lokaal open die met een harde knal tegen de muur botst. Verschillende leerlingen kijken me verbaasd aan, maar van haar is er geen enkel spoor meer te herkennen. Iemand dat ik van gezicht herken neem ik bij de arm. "Waar is Ariana?" De woorden lijken wel als een vuurstraal op de persoon af te komen die angstig een aantal stappen achteruit zet. "Waarom? Ga je haar soms weer-" mijn eerste reactie was hem een stomp in het gezicht te geven en zonder nog verder om te kijken hoe het met hem gaat loop ik de gang door. Alsof mijn benen kunnen denken in mijn plaats brengen ze me richting the great hall. En daar zie ik haar, ongeveer in het midden van de grote zaal met hier en daar nog een aantal mensen aan het eten. "ARIANA!" Ik blijf in de deuropening staan. Eerst dacht ik dat ze me niet had gehoord maar dan bleef ze stil staan, voor even leek het dat ze haar niet ging omdraaien. Maar zonder naar me toe te komen doet ze het toch en kijkt ze me aan. En al zit er een stuk of twintig meter tussen ons in, zelfs door die afstand lijken haar waterige ogen nog beter op te vallen dan wanneer ze vlak voor me zal staan.

Ik beet op mijn lip. Daar stond mijn held. Draco, mijn lieve Draco, totaal in paniek. Dit was het moment dat hij om me af moest komen en me moest zeggen wat hij van me vond. Hier moest hij mij en de hele school laten weten dat hij van me houdt. Dat was de enige manier dat ik het hem allemaal ooit zou vergeven. Ik zuchtte en keek hem met mijn traanogen aan. Een aarzeling op zijn gezicht, zijn postuur bang en schuldig. Boos, misschien dat ook nog wel. Maar ik wist dat het nu van zijn kant moest komen en niet van mijn kant. Ik had alles gegeven om hem voor mij te hebben en hij had niets geaccepteerd. Wat maakte het ook uit? Draco deed niets. Ik beet op mijn lip. Had ik nu teveel verwacht? De tranen rolden wederom over mijn wangen. Ik zuchtte en draaide me om naar de oppertafel. Ik wist het nu zeker... papa was belangrijker.

Wat deed ze nou? We stonden beiden in bijna een volle zaal. Iedereen dat afwachtend van mij naar Ariana staarde alsof er elk moment iets kon gaan gebeuren. Alsof ze verwachten dat er een duel losbarst, een ruzie of weet ik veel wat. En ik zie zelfs de teleurgestelde blikken op hun gezichten wanneer ze haar gewoon weer om draait. Nu keken ze verwachtingsvol naar mij alsof ze vergeten waren waar ze me eerst van hadden beschuldigd en ze hier nu hun plezier uit halen.
"Ariana!" Roep ik opnieuw en ik weet dat ze me heeft gehoord net zoals bij de eerste keer. Maar nu blijft ze zelfs geen seconde stil staan en loopt gewoon verder. Heb ik haar dan zo hard gekwetst? Weet ze dan echt niet dat als ik haar zou laten vallen ik het al lang zou hebben gedaan. Is het zo belangrijk dat ze me die woorden wilt horen zeggen? 'Hij gaat haar gewoon laten gaan.' 'Nee, hij gaat achter haar aan.' 'Misschien gaat ze aan haar papa vertellen dat ze is aangerand.' Verschillende, fluisterende gesprekken dringen mijn oren binnen. En het zij er zoveel dat ik niet kan opmaken van wie ze allemaal komen. Nog nooit had ik me zo gevoeld. In een positie vol schaamte en helemaal benauwd. Maar waarom schaam ik me om te beginnen? Ik zou boos op mezelf moeten zijn omdat ik de roep van mijn hart negeer.
Mijn gewaad wappert achter me aan als ik me met een stevige pas tussen de tafels door begeef. "Toe nou." Als ik haar heb ingehaald leg ik een hand op haar schouder en eindelijk draait ze zich om en ik voel gewoon de brandende blikken van ieder aanwezigen. Ik durf er zelfs voor te wedden dat iedereen die niet in de zaal was, speciaal is komen toe hollen om te zien wat er aan de hand is. "De mensen kijken." Fluister ik en haar uitdrukking veranderd in iets boos, iets kwaadaardig. "De mensen kijken?" Zegt ze luid genoeg zodat het dichtste publiek het kan horen en ik had niet gedacht dat ik me nog meer kon schamen nu ze kenbaar maakt wat ze zegt. "KLOOTZAK." Voor de zoveelste keer voel ik een slag in mijn gezicht en een aantal personen naar adem snakken. 'Dat ze dat werkelijk durft.' Opnieuw word er gefluisterd en ik kan zelfs van een aantal personen een triomfantelijke blik zien, dat ze trots zijn dat ze dit heeft gedaan. "Laten we ergens naartoe gaan waar we alleen zijn." Nog voor ik haar pols kan vast nemen slaat ze mijn arm weg. "Ik ben dat beu, Malfoy. Als je iets te zeggen hebt kan dat even goed hier. Maar ik ga nergens meer naartoe met een leugenaar en een klootzak zoals jij. Het is niet omdat bijna iedereen bang van je heeft dat ik ook ben! Of dat je meet bent als een ander omdat je een..." ik leg mijn hand voor haar mond toen ik door had wat ze wou zeggen. "Dus zeg me wat je me te zeggen hebt en laat me dan gerust." Ze is boos. En dat ben ik ook, maar vreemd genoeg kan ik me nu in bedwang houden en staar naar mijn schoenen die plotseling erg interessant lijken te zijn. "Dat dacht ik dus al..." ze draait zich weer om en ik weet dat ze me nu voor de hele school op mijn plaats heeft gezet, me een koekje van eigen deeg heeft gegeven en als ik opnieuw de touwtjes in handen wil hebben ik het moet zeggen wat al zo lang op mijn hart ligt. "Ik houd van je." Fluister ik, zodat alleen zei het kan horen. "Wat zei je? Ik verstond je niet?" Ik zie hoe ze moeite doet om een grijns te onderdrukken, dat ze er van geniet dat ze me figuurlijk op mijn knieën heeft. Ik kijk haar recht in de ogen aan. "Ik houd van je." Herhaal ik, nog steeds niet al te luid, maar ik ben er zeker van dat ze me heeft gehoord. Dat deed ze de eerste keer al.

Ik had zoveel zin om hem klappen te geven waar ik hem ook maar raken kon. Was dit nou zo moeilijk? Maar ik deed het niet. De reden waarom, was omdat hij daar stond, zo kwetsbaar en zo ontzettend vernederd door mij. Hij verdiende het niet. Ik beet op mijn lip toen hij zei dat hij van me hield. De zaal kon niets anders uitroepen dan "OOHH!" en Draco tilde me op. Ik klemde mijn benen om die van hem heen en gaf hem een langdurige zoen, midden in de zaal.
'Draco is mijn vriendje!' riep ik hard toen de lippen weer van elkaar afgingen.
'Ariana is mijn vriendinnetje!' gilde Draco en hij gooide me in de lucht.
'Ik hou ook van jou!' grijnsde ik en gaf hem nog een zoen.

Ik had me misschien even te hard laten gaan en meteen zet ik haar weer neer. Je zou denken dat nu de mensen weten hoe het echt in elkaar zit ze ondertussen wel iets anders zouden vinden om over te praten, maar al snel was duidelijk dat we nog steeds het gespreksonderwerp waren. De roddel die eerst de ronde door school deed was misschien wel gestopt, maar blijkbaar vonden ze het nog veel interessanter dat we een relatie hadden. Een pure blood uit Slytherin met een halfbloedje uit Gryffindor? Dat was voor hun het puntje van de ijsberg. Blijkbaar had niemand het van me verwacht, maar als ik eerlijk moest zijn, ik zelf ook niet.
"Ik moet-" ik ga met mijn hand door mijn wit blonde haar heen en met grote ogen kijkt ze me aan. "Net nu je hebt gezegd dat je van me houd ga je er weer vandoor?" Schuldig bekijkt ze me eens goed. Dat was eigenlijk mijn plan ja, maar nu ik haar zo zie. "Laten we dan samen-" Ik had haar hand nog maar net vast, we hadden nog geen stap gezet of Snape heeft ons benaderd. "De enige plek waar jullie naar toe gaan is mijn bureau." Plotseling herinner ik het me dat we nog hopen strafwerk hebben. Maar iets in me zegt dat hij ons ook gewoon wilt spreken over onze relatie die nu door de hele school bekend is.

Ohja, papa. Papa was woest. Furieus. Woedend. En ik vroeg me af of het kwam door al het strafwerk dat we nog moesten doen, of door het feit dat zowel Draco als ik onze relatie aan de ganse school bekend gemaakt hadden. Papa had de techniek van McGonagall overgenomen en pakte ons vast bij de oren. Zijn vingers deden me nog veel meer pijn dan die van McGonagall. Ik kreunde en papa trok ons mee naar zijn kantoor. Het leek alsof mijn oor eraf gescheurd werd.
'Stop!' jammerde ik. 'Papa, alsjeblieft!'
'Ariana, geloof mij dat ik nog in staat ben je te martelen vandaag als je niet je mond houdt. Verwend brutaal nest.'
Ik schrok om papa's woorden. Nog nooit had hij me zo uitgescholden en nog nooit had hij gedreigd te gaan martelen. Ik wist alleen dat hij nu echt klaar met me was. Papa duwde ons zijn kantoor binnen.
'Ariana, jij hebt komende maand kamerarrest. Ik wil je niet buiten je slaapzaal zien, behalve voor eten en lessen. Malfoy, jij komt een maand lang elke avond naar mijn kantoor voor porties strafwerk. Jullie vrije tijd is voorbij. Hoe durven jullie het om in the Great Hall een relatie aan te kondigen? Hoe idioot zijn jullie? Dit kan echt niet. Jullie twee samen dat gaat niet gebeuren. Ik verbied het jullie om elkaar nog ooit te spreken.'
'En wat anders?' vroeg Draco brutaal.
'Oh, dan denk ik dat jullie de rest van het jaar in de kerkers mogen wegrotten,' grijnsde papa.
Ik schrok.
'Papa, wat hebben we fout gedaan?' stamelde ik. 'Kun je niet blij zijn voor me?'
'Voor jou?' zei papa minachtend. 'Ik denk niet dat ik jouw vader nog langer ben als je zo doorgaat. Je zoekt het maar uit, Ariana. Ik ben er klaar mee.'
Ik kreeg een brok in mijn keel en tranen verschenen.
'Jullie blijven vanavond op mijn kantoor. Lekker wat regeltjes schrijven, fijn toch? Ik denk dat jullie geluk mogen hebben als ik jullie om drie uur 's nachts weg stuur.'
Ik zei niets en keek naar Draco. Hij was lijkbleek. Ik keek papa aan.
'Het spijt me,' fluisterde ik. 'Van alles. Maar liefde kunt u niet verbieden, vader. Draco en ik houden van elkaar.'
Papa zuchtte.
'Niet. Jullie hebben geen idee wat liefde is. Nu wil ik dat jullie gaan zitten.'
Hij pakte blaadjes en twee veren.
'Schrijf maar dat jullie de twee stomste wezens op aarde zijn en dat jullie beloven elkaar nooit meer te zien.'
Draco opende zijn mond en ik hoopte vurig dat hij dat niet gedaan had.

Ik laat een schamper lachje horen, dat is het enige wat er op dit moment uit mijn mond komt, maar het is genoeg om een boze blik van Snape op te leveren. "Is er een probleem, Malfoy?" Sist hij boos tussen zijn tanden door. "Eigenlijk wel." Hij kijkt me aan op dezelfde manier als wanneer Potter een goede toverdrank brouwt, verbaasd. "Ik ben niet zo snel van plan te gaan schrijven wat je van ons verwacht." Ariana geeft een kneepje in mijn boven arm dat ik nu beter mijn mond kan houden en doen wat hij van ons vraagt. "Voor jou maak ik een uitzondering." Ik had al een antwoord klaar maar ik ben even verbaasd als Ariana. "Ga zitten, Malfoy" met een zwiepje met zijn wand laat hij de stoel voor zijn bureau naar achteren schuiven en ik doe wat hij zegt. "Ariana, schrijven!" Zonder een woord te zeggen zet ze zich neer en begint langzaam aan haar strafregels terwijl ze ons om de paar seconden aankijkt. "Ik wil dat jij voor mij iets anders schrijft." Ik wil net vragen wat hij dan juist van me verlangt maar hij legt me het zwijgen op en gaat meteen weer verder. "Ik wil dat jij een brief naar je vader schrijft, met daar alles in wat er aan de hand is en de afgelopen paar dagen is gebeurd." Hij krijgt een zelfvoldane grijns op zijn gezicht als hij mijn mond ziet open vallen. "Maar vader, dat kan je niet maken. Dat is niet eerlijk!" Ariana is gestopt met schrijven en komt tussen ons in. "Zwijgen en schrijven jij!" Brult hij haar kwaad toe. "Maar-" "SCHRIJVEN!" Dat laat ze zich nu geen derde keer zeggen en ze buigt zich weer over haar stuk perkament. Met een vuile glimlach draait hij zich weer tot mij. "Komt er nog wat van?" Snauwt hij naar me. Met trillende handen neem ik de veer tussen mijn vingers. Deze straf is erger dan welke ik me dan ook kan inbeelden. "En als je dit gedaan hebt, mag je toch nog het zelfde doen als haar. Heb je nog iets te zeggen?" Ik schud mijn hoofd. "Dat is dan toch één slimme beslissing van je." Hij zet zich voor ons neer aan zijn bureau en al zit hij verdiept in de stapels huiswerk dat hij nog te doen heeft. Bij het minste geluidje, of het minste dat we niet geconcentreerd zijn zal hij het vast en zeker wel door hebben.

Ik kneep Draco zachtjes in zijn hand. Hij trilde helemaal van angst. Ik vond het zo ontzettend zielig voor hem. Ik keek naar papa, gedurfd, want zo'n uitbarsting wilde ik eigenlijk niet nogmaals meemaken. Hij was zo ontzettend boos en wij zaten zo erg in de problemen. Ik zuchtte.
'Is er iets, Ariana?' vroeg papa streng.
'Laat me ook een brief schrijven,' zei ik zacht.
'Waarom en naar wie?'
Ik slikte.
'Naar u. Om te vertellen dat ik u niet kwijt wil, vader.'
'Daar ben je te laat mee, Ariana,' zei papa kortaf. 'En nu verder.'
Ik probeerde mijn tranen te bedwingen, maar het lukte niet.
'Zeg, dame, toen ik zei dat ik nog in staat was je te martelen, loog ik dat niet. Als je nu niet aan het werk gaat en niet ophoudt met huilen, dan zal ik je martelen totdat je belooft weer aan het werk te gaan.'
Ik beet op mijn lip.
'Mag ik dan alstublieft een brief schrijven?' smeekte ik.
Papa keek me een tijdje lang aan, maar knikte uiteindelijk. Hij zag de pijn in mijn ogen. Ik had hem al vaker zo zien kijken en toen had ik ook vreselijk in de problemen gezeten, maar zo kijkt hij enkel als hij toch wat medelijden voelt. Beter dan dat, zou ik het niet krijgen vandaag. Hij gaf me wat perkament.
'Maar ook voor jou geldt: hierna verder met strafregels.'
Ik knikte en glimlachte zwakjes. Draco keek me aan en gaf me een klein kusje op mijn neus toen papa niet keek. Ik wist dat het niet uitmaakte voor Draco of ik nou hetzelfde deed als hij, want voor hem was het drie keer zo erg. Toch wilde ik het doen, om te doen wat ik kon doen voor hem. Ik boog me over mijn werk en liet mijn blik niet los tot ik klaar was. Ik gaf de brief aan papa. Ik had geschreven wat ik allemaal had gedaan, waarom ik het had gedaan en dat ik van hem hield. Dat ik hem terug wilde en dat ik diep van binnen hoopte dat hij het me allemaal ooit eens zou vergeven, zelfs als ik met Draco blijf omgaan. Papa las de brief niet direct en zei dat ik strafregels moest gaan schrijven. Ik keek op de klok. Half een. Er kwam geen einde aan, maar ik stribbelde niet tegen. Zo moest het maar, want ik had het verdiend.

Als ik eindelijk klaar was met de brief, waar ik amper mee uit mijn woorden wist te komen merk ik dat het ondertussen al twee uur in de nacht is. Mijn oogleden beginnen zwaar aan te voelen en hoe meer ik tot het besef om dat het al laat is, hoe meer ik begin te verlangen naar mijn warm bed en wat slaap."Als je klaar bent" Snape steekt zijn hand naar me uit en ik geef de brief aan hem, die hij met een grote en zelfvoldane grijns leest. Waarschijnlijk omdat er tot in de kleinste details beschreven staat waarom ik deze brief moest schrijven. En ik kon ook beter meteen eerlijk zijn want liegen tegen vader heeft geen zin. "Terwijl ik een uil ga zoeken, kun je aan je strafregels beginnen." Een diepe vermoeide zucht verlaat mijn mond. "Professor, het is al laat." Net voor hij zijn kantoor wilt uit gaan draait hij zich nog naar me om. "Strafregels, Malfoy. En geloof me. Jullie moeten zelfs geen poging doen om het lokaal te verlaten." Hij zwaait de deur boos achter zich dicht en opnieuw verlaat een diepe, vermoeide zucht mijn mond. "Ik kan dit niet meer." Uit het niets springen de tranen bij Ariana in de ogen en al snel rollen ze over haar wangen. "Ik ben zo moe. Gewoon dood op." Moppert ze en snotterend veegt ze de tranen met haar mouw droog. "Ik denk niet dat we een ander keus hebben." Vol medelijden kijk ik haar aan. En ik kan voor ons twee spreken als ik zeg dat we doodmoe zijn en verlangen naar ons bed. "Papa kan me niet zien huilen. Je weet wat hij zei." Er zat een nieuwe lading tranen aan te komen die ze tegen houd door stevig op haar lip te bijten. "Nog even en dan zijn we klaar." Ze knikt en laat een laatste snik horen wanneer de deur opnieuw open gaat en ik haastig begin te schrijven.

Ik rolde mijn lippen op elkaar toen papa weer binnenkwam. Mijn ogen waren gevuld met tranen, maar ik wilde niet laten merken dat ik huilde. Ik keek papa aan, maar hij wees mijn blik af.
'Werken!' siste hij.
'Ja, vader,' stamelde ik.
Verder schrijven was een lastige opdracht, voor zowel Draco als ik. We maakten foutjes omdat we zo moe waren en krasten hele zinnen door omdat we die verkeerd overgenomen hadden. Papa was ontzettend woedend toen hij zag wat voor zooi we ervan gemaakt hadden.
'Inleveren,' zei hij kortaf.
Hij gaf ons nieuw perkament.
'Opnieuw. Ik denk dat het laat wordt. Zeven uur 's ochtends op zijn vroegst.'
Het was genoeg. Ik was er klaar mee. Uit protest legde ik mijn veer op tafel en staarde papa intimiderend aan.
'We hebben ons lesje wel geleerd,' zei ik. 'Ik ga slapen.'
Ik stond op en pakte Draco's hand vast. Ik gaf hem een klein kusje op zijn mond en terwijl ik dat deed, beet ik zachtjes in zijn onderlip.
Dit plezier was echter van korte duur want net toen ik mijn hand op de deurklink legde, sprak papa de martelspreuk uit en viel ik kreunend van de pijn op de grond.

Ik was al verbaasd dat Ariana uiteindelijk toch besloten had het er bij neer te leggen, gewoon op te staan en naar de deur te stappen. Maar ik was nog verbaasder dat ze niet verder kwam en Snape er werkelijk toe in staat was haar te martellen. Niet door het feit dat het haar vader was, daar stond ik helemaal niet verbaasd van te kijken. Op dat vlak was hij en mijn vader blijkbaar gewoon het zelfde. Maar door het feit dat ze op school is en op dit moment behandeld moet worden als een leerling. En een leerling dit aandoen? Is dat al niet erg genoeg. Mag dat trouwens wel. "Stop!" Roep ik terwijl ik me naast haar neer zet en ze haar lichaam in allerlei rare, vreemde bochten en houdingen weet te wringen door de helse pijn die ik me maar al te goed kan voorstellen. Nog geen seconde later hield Snape er mee op. De spreuk was gestopt. "Malfoy, waar denk je mee bezig te zijn." Hij kwam dreigend dichter naar me toe en ik stond weer recht. "Op dit moment is het een leerling en niet je dochter!" Kaats ik terug en ik heb geen flauw idee waar ik nu mee bezig ben. "En moeten leerlingen ook niet gehoorzamen aan de regels?" Hij mag dan wat groter zijn, maar op dit moment neem ik geen stap terug van hem. Als hij zijn leerlingen niet normaal kan behandellen is het op dit moment een gesprek van dooddoener tot dooddoener en niet van leerkracht tot leerling. Het lijkt of hij hoort mijn gedachten en kijkt me nu grijnzend aan. "Wat ben je van plan, Malfoy? Moet ik jou ook soms een lesje leren zoals je vader steeds met je doet?" Vraagt hij geniepig. "Niet veel. Maar hoe zal Voldemort reageren als je mij afzwakt." Even was het stil en een grijns komt bij me op als ik hem nu heb waar ik hem hebben wil. "Je vind je heel wat, is het niet? Terwijl je niet meer bent dan een verwend rotjoch." Hij speekt op de vloer net voor mijn voeten. "Moet jij nodig zeggen." Snauw ik terug nu we toch bezig zijn. Weer blijft het even stil en voor even dacht ik dat hij werkelijk zijn stok op me gericht hield, tot hij deze liet zakken. "Verdwijn, beiden!" Roept hij boos wanneer hij zich heeft laten inpalmen door iemand zoals ik, iemand die zeker twintig jaar jonger is. "En ik wil jullie op tijd in de les." Ik laat mijn arm onder Ariana's arm glijden en help haar recht komen. "Oké, professor." Wanneer we de deur achter ons gesloten hebben hoor ik hoe hij kwaad begint te roepen en een aantal dingen breken. "Gaat het wat met je?" Bezorgd kijk ik haar aan als we in de verlaten, ondertussen al donkere gang staan.

Ik kon niet beschrijven hoe blij ik was dat Draco het voor me opnam. Hij maakte dan wellicht misbruik van zijn positie, papa deed dat net zo goed en dus vond ik het maar goed ook dat Draco het voor me opnam. Bijtend op mijn lip keek ik hem aan toen we buiten stonden in de donkere gangen. Ik zag zijn gezicht alleen toen ik heel erg dicht bij hem kwam staan. Draco legde zijn vinger op mijn lip.
'Het gaat wel,' fluisterde ik. 'Ik ben je eeuwig dankbaar. Als hij wat langer doorgegaan was, had ik er niet zo bij gestaan.'
Draco knikte.
'Dat dacht ik al.'
Ik gaf hem een zoen.
'Je bent van mij, mijn lieve koning.'
Draco probeerde een grijns te onderdrukken.
'Koning?'
'Wat wil jij dan voor adelijke titel?' lachte ik.
'Prins,' zei Draco. 'Dat klinkt mooier dan koning.'
'Prins dan,' grijnsde ik en ik vouwde mijn armen om hem heen terwijl ik met mijn hoofd op zijn borst steunde.
'Wil je nog wat doen?' fluisterde ik zacht. 'We hebben toch al slaapgebrek. Die twee uur slapen dat we nog kunnen, maakt ons enkel meer moe.'
'Wat wil je dan doen?' vroeg Draco.
Ik glimlachte geheimzinnig.
'Samen zijn met mijn prins. Genieten van elkaar.'
Ik gaf hem een zoen en trok hem mee naar de kamer van Hoge Nood, waar we de vorige keer begonnen waren.

"Hier hebben we niet zulke goede herinneringen aan weet je nog? Waarom wil je dan hier naartoe?" Ik had meteen door waar ze me mee naartoe wou nemen toen de deur in de muur verscheen en ze me mee naar binnen had getrokken, de kamer van hoge nood. "Om er nieuwe op te doen." Ze giechelde, misschien een beetje té meisjes achtig, maar wel schattig. We waren doodmoe, maar ze had gelijk. Slapen had nu geen zin, we zouden niet meer wakker worden. En niet komen opdagen voor de lessen en dan vooral die van Snape. Ik denk dat we zonder boe of ba meteen geschorst zullen worden, wat dan aoleen voor nog maar meer problemen zal zorgen. "Ik ga geen seks met je hebben." Misschien had ik het me ingebeeld dat ze een lichte teleurstelling vertoonde maar dan schudde ze haar hoofd uiteindelijk. "Dat verwacht ik ook niet." Haar woorden lijken haar blik toch tegen te spreken maar ik zet me neer en trek haar uiteindelijk naast me. "We hebben twee uur de tijd om..." wat was er nu te doen in de kamer van hoge nood? "Waarok maak je zo graag gebruik van je positie als..." ze leek het woord niet te willen uitspreken. "Waarom vraag je dat nu?" Ik dacht dat ze me dankbaar was dat ik haar door die positie wist te redden? Waarom begint ze er dan plots over. "Ik verwijt je niets, alleen..." "alleen wat?" Het klonk botter als dat ik eerst in gedachten had. "Niet boos worden" zegt ze terwijl ze met een hand langst mijn wang streelt. "Alleen als je het me uitlegt, begrijp ik het misschien beter. Je lijkt het leuk te vinden. Je lijkt er van te genieten en dat snap ik niet." Ik zucht. Is dit nu serieus het onderwerp waar ze twee uur aan wilt besteden. "Niet nu, Ariana. We kunnen het ook over andere dingen hebben." Ontwijk ik haar vraag. Ik had er, na wat er net is gebeurd niet veel zin in om het daarover te hebben. "Zoals wat?" Ik pers mijn lippen op elkaar. "Je favoriete kleur. Je interesses, je hobby's. Weet ik veel wat. Er is zoveel en ik weet zo weinig." Ze glimlacht zwakjes. "Omdat er niet veel te weten is over mij." Ik neem haar hand waar ik een zacht kusje op druk. "Dat betwijfel ik."

'Je kent me al beter dan de meeste mensen,' fluister ik. 'Je weet hoe ik reageer als ik word gebruikt, als ik boos ben, als ik van mensen houd... je hebt de veelzijdigheid van Ariana meer gezien dan andere mensen.'
Draco tikte met zijn vinger zachtjes op mijn neus.
'Maar ik weet je lievelingskleur nog steeds niet.'
'Heb je ook niet nodig,' zei ik zacht terwijl ik met mijn vinger van zijn wang naar zijn hals streelde. Teder gaf ik hem zoentjes in zijn nek en ik voelde de tinteling opkomen bij Draco. Kleine aanrakingen betekenden al zoveel voor ons. Draco gaf me een zoen en beet in mijn onderlip. Ik kreunde een beetje en gaf hem een amoureuze omhelsing.
'Ik vind je lief,' fluisterde ik in zijn oor.
'Wederzijds,' grijnsde Draco.

Ik was samen met Draco midden in de gang in slaap gevallen, met onze handen in elkaar tegen een muur. Ik was wat stijf toen ik wakker werd, maar in principe was ik redelijk uitgerust voor wat we geslapen hadden.
'We hebben Snape,' zei ik. 'Nu!'
De bel ging precies op dat moment. Draco werd langzaam wakker door de bel. Ik zoende hem en pakte zijn hand vast. Zonder ontbijt liepen we naar Potions. Ontbijt was nu wat minder belangrijk dan op tijd komen. Bij het lokaal stond papa te wachten op de laatkomers. Streng keek hij me aan en gaf me een klap tegen mijn achterhoofd toen ik rolde met mijn ogen.
'Auw, vader,' zei ik zacht, maar ik zei verder niets. Draco keek me aan.
'Wil je dat ik naast je kom zitten?' vroeg hij.
Ik knikte.
'Maar als jij graag bij je vrienden wilt zitten... ik heb liever dat je bij mij zit in deze les, maar ik begrijp het wel dat je bij je vrienden wilt zitten.'
Ik keek hem aan en wachtte op het antwoord.

De klap was me opgevallen, maar het leek hoe dan ook verstandig nu het les was en een heel lokaal vol zat ket leerlingen gewoon mijn mond te houden. Het was een tijd geleden dat ik nog met mijn vrienden gepraat had en het idee me tijdens de les bij hun te voegen was hoe dan ook verleidelijk. En langst de andere kant zou ik het sowieso niet doen om me bij de studenten van Gryffindor te voegen. Dat moest ze toch ook begrijpen? Maar ze keek me aan met die ogen dat alleen zei kan en net toen ik wou antwoorden dat ik haar wel gezelschap zou houden deed Snape sissend zijn mond open. "Denk maar niet dat jullie naast elkaar gaan zitten." "Maar vader" klonk de jammerende stem van Ariana. "Het is professor Snape." Zijn stem klonk kil, maar zijn grijns werd alleen nog maar erger. "Ariana, er is nog een plek naast Zabini. " Onze ogen werden groot. Een les naast Zabini? Dat overleeft ze niet. En al snel werd duidelijk wat hij van plan was toen hij tegen mij zei dat Potter nog een partner zoekt om de toverdrank van vandaag mee te brouwen. Dit zag ik al helemaal niet zitten en aan het hoofd van brillenkas te zien hij al even min. "Bezie het van de postieve kant, Malfoy" fluisterd hij me sissend toe "nu kun je hem in het oog houden voor de heer, als je toch zo graag machtmisbruik maakt." En hier hadden we het dan. Het was gewoon een pure wraak actie voor eerder. "En nu naar jullie plaatsen en ik wil geen woord meer horen!" Snauwt hij ons nu duidelijk hoorbaar toe voor de rest van de klas. Ik geef een knikje richting Ariana dat ze het gewoon maar moet doen en ze het vast wel overleefd. Anders zal ik later nog een eitje te pellen hebben met Zabini. Met veel tegen zin neem ik mijn plaats in naast Potter. We zeiden geen woord, maar keken elkaar alleen maar aan met ogen die konden doden. En we waren nog niet veel later, of ik hoor een hoop gelach van Zabini opstijgen in luid aplaus van de rest van Slytherin. Ik had nu al medelijden met haar.

Dat papa Draco strafte, begreep ik wel een beetje. Draco had zich niet zo moeten gedragen in het kantoor. Papa voelde zich intimideerd door Draco en dat kreeg hij op deze manier terug. Maar het feit dat ik naast Zabini moest zitten... ik had mijn straf gehad, vond ik. Ik was gemarteld en papa heeft me duidelijk gemaakt dat hij echt niets meer met me te maken wil hebben. Genoeg gestraft, vond ik. Maar papa was anders en vond dat blijkbaar niet. Zabini sloeg zijn handen sarcastisch op elkaar en gaf me een klap op mijn schouder.
'Onze arme meid,' zei hij hard genoeg zodat heel Slytherin mee kon luisteren. 'Even een hartelijk applaus voor deze Gryffindor. Wat ben jij een rotkind zeg.'
Iedereen klapte en ik keek hulpeloos om me heen.
'Waarom noem je me zo?' vroeg ik zachtjes.
'Draco is vast niet de eerste die je gebruikt,' smaalde Zabini.
Jeetje, waar kwam deze roddel nu weer vandaan? Ik keek hem aan.
'Wat bedoel je?'
'Oh, was het nog niet duidelijk? Iedereen haat je, Snape. Het is beter als je doodgaat en Draco met rust laat. Hij haat je.'
'Oh,' stamelde ik. 'Dan mag die dat heus in mijn gezicht zeggen.'
'Dat kan niet,' zei Pansy jennend. 'Anders ga jij huilend naar je pappie toe en dan krijgt hij probleempjes.'
'Ik heb geen papa,' zei ik en ik keek naar mijn vader, die me gelukkig kon horen. 'Had ik er maar een.'
'Och, is die man ook al klaar met je?' vroeg Zabini en hij zat te frunniken aan mijn blousje.
Ik sloeg zijn vingers eraf.
'Blijf in godsnaam van me af,' zei ik pislink. 'Ik geef je een trap, echt.'
'Wat ben je mooi als je boos bent,' grijnsde Zabini.
Oh, dit was er dus aan de hand. Zabini was jaloers dat Draco met mij had.
'Oh, je bent jaloers?' daagde ik Zabini uit. 'Wat enig. En ik maar denken dat Slytherins Gryffindors haten.'
Pansy trok me aan mijn haren.
'Schrijf het,' siste ze tegen Zabini.
Ze pakte en markeerstift en gaf die aan hem. Ik wilde hem tegenhouden, maar mijn handen werden vastgebonden door een andere Slytherin. De stift raakte mijn voorhoofd en ik huilde zachtjes. Wat zou hij erop schrijven? Hij ging over mijn wang en kin en kleurde uiteindelijk mijn wenkbrauwen in. Ik kon geen kant op. Ik trok, duwde en bewoog heen en weer, maar alle Slytherins hielpen mee mij op mijn plaats te houden.
'Zo,' grijnsde Zabini. 'Voor je informatie, er staan dingen op die jij bent. En denk maar niet dat je het eraf krijgt. Permanent marker, weet je wel.'
Hij gaf me een klap in mijn gezicht en kneep in mijn wang.
'Asshole!' riep ik hard.
'Goh, wat toevallig!' zei Pansy. 'Dat staat er ook op. Met een mooie tekening erbij zelfs.'
Ik wilde niet weten wat voor tekening daarbij stond.
'JUFFROUW SNAPE!' schreeuwde papa door de klas. 'HIERKOMEN.'
Dat liet ik me geen twee keer zeggen en snel liep ik naar voren. Papa was altijd beter dan die gemene Slytherins, toch? Hij tilde mijn kin op.
'Waarom schrijf jij scheldwoorden op je gezicht?' siste hij. 'Hoer, slet, zielig, asshole...? Ben je helemaal besodemieterd?'
'U hebt het toch zelf gezien, professor? Ik was het niet,' zei ik zacht, zodat alleen hij me kon horen.
'Dat geloof ik niet,' zei papa woedend. 'Mijn les uit, nu! En reken er maar op dat je vanavond net zo lang mag nablijven als gisteren.'
'Ja, professor,' fluisterde ik zacht.
Ik keek naar Draco en beet op mijn lip. Zonder mijn spullen te pakken, liep ik het lokaal uit en het enige waar ik op hoopte was dat Draco me achterna kwam. Ik huilde en wilde getroost worden. Alsjeblieft, Draco.

Al bij al viel het mee, of toch voor mij. Potter zei geen woord, net zo min als ik. En hij was de enige van ons twee dat bezig was met de toverdrank. Ik weet dat hij nooit akkoord zou gaan dat hij het werk voor ons twee doet. Maar hij wist net zo goed als ik dat hij de volle punten zou gaan krijgen en eerlijk gezegd, het kon me op dit moment niet schelen dat Snape me voor deze opdracht gewoon zou laten zakken.
Van op een afstand had ik zitten toe kijken hoe mijn vrienden bezig waren met Ariana. Woede kwam er in me naar boven en een hoop jaloezie toen Zabini aan haar blouse begon te prullen. "Dat is echt niet normaal. Snape moet ingrijpen." Voor deze ene keer moest ik dat modderbloedje gelijk geven, zelfs wanneer ze het tegen Wemel had. En dat is ook waarop ik aan het wachten was. Snape die zou ingrijpen, het zou niet slim voor mij zijn om nu zelf in actie te schieten. En al bij al moet hij er toch iets aan doen? Zelfs wanneer hij zijn afdeling altijd voor heeft getrokken. Maar het totaal tegenovergestelde gebeurde. Hij gaf Ariana de schuld terwijl hij zelf maar al te goed wist dat ze niets verkeerds deed. En om het puntje op de i te zetten was zei dat straf kreeg en het lokaal werd uit gezet. En dat was het moment dat ik er niet meer tegen kon. In een vlaag van woede sta ik recht en loop tot de twee grootste aanrichters in dit hele gebeuren, Zabini en Pansy. "Wat had dat te betekenen?" Woedend sta ik voor hun, terwijl ik boos met mijn beide vuisten op hun werktafel sla. "MALFOY, NAAR JE PLAATS!" Ik negeer de woedende stem van Snape maar blijf me concentreren op mijn vrienden. "Relax, Dracotje" sust Pansy me met een zelfvoldane grijns op haar gezicht. "Je kan beter krijgen man. Dat kind is niets en ze opent haar benen voor iedereen." Ik wil naar mijn wand grijpen, die altijd op de vertrouwde plek binnen in mijn gewaad zit. Maar wanneer ik de lege plek voel kom ik tot het besef dat deze nog steeds in het bezit is van McGonagall. En dan gebeurde het, voor ik het maar al te goed beseften en had ik mijn beste vriend geslagen, tot bloedens toe. "ZITTEN HEB IK GEZEGD!" Zijn stem klinkt nu veel dichter bij en ik voel hem me vast grijpen aan mijn gewaad. "Je bent waardeloos." Sis ik hem boos toe, als ik hem een stevige duw geef waardoor hij me lost en het lokaal uit loop.
Verder op in de gang zie ik hoe ze in elkaar gezakt tegen de muur zit. Haar benen heeft ze opgetrokken, haar armen er rond en haar hoofd begraven tussen haar knieën. Waarschijnlijk om haar gesnik te sussen, maar het is nog steeds hoorbaar. "Eh" fluister ik zachtjes en hurk voor haar neer. Met een betraand gezicht en een rode neus en ogen kijkt ze me aan. Haar haren plakken door de tranen in het wilde weg tegen haar gezicht, die ik als eerst uit haar gezicht wrijf en achter haar oor steek. Pas nu zijn de woorden zichtbaar die ze op haar geschreven hebben. "Gaat het een beetje met je?" Ze schud haar hoofd en haar gesnik word alleen maar luider. "Ik krijg dit er nooit meer af." Ze doet een poging de tranen weg te vegen, maar al snel komt er een nieuwe lading aan. "Dat is niet waar." Troost ik haar, maar ze schud haar hoofd. "Ze zeiden dat-" "ja ze zeggen dat. Maar dat is niet waar, ze hebben je mooi liggen." Ik sta recht en help haar zelf ook overeind. "Kom, dan gaan we het afwassen." Met veel gesnik knikt me en volgt ze me naar de verlaten toiletten.

De opluchting dat Draco op me af kwam, was niet te beschrijven. Ik was zo ontzettend blij dat hij zich over alles heen gezet had en zijn vrienden had laten stikken voor mij. Dat betekende heel veel voor me.
Draco nam me mee naar de toiletten. Slytherin had gebluft; het was wel afwasbaar. Ik deed mijn hoofd onder de kraan en al bij de geringste aanraking van het water op mijn gezicht, spoelde het eraf.
'Gelukkig,' zei ik toen ik mijn gezicht afdroogde met wat papieren handdoekjes. Ik gaf Draco een zoen.
'Lief van je,' glimlachte ik. 'Dat je achter me aan bent gekomen.'
'Ja, natuurlijk,' zei Draco en hij gaf me een zoen tussen mijn wenkbrauwen.
Ik legde mijn handen aan de zijkanten van zijn lichaam en streelde langzaam over zijn zij.
'Als jij eens wist hoe bijzonder je voor bij bent...' stamelde ik zacht. 'Als je eens weet hoeveel ik van je houd.'
Ik bewoog mijn lippen op elkaar en gaf hem daarna een zoen op zijn mond.
'Je bent van mij.'
Ik wist niet waarom ik zo klef deed op dit moment. Mijn hele dag was al verpest door mijn vader en de Slytherins en Draco leek daar de enige te zijn die nog wat blijheid in mijn leven gaf. Daarom misschien.
'Kom,' zei Draco en hij pakte mijn hand. 'Je moet je spullen ophalen.'
Ik knikte en liep met knikkende knieën mee naar het Potions lokaal.

O.o.c: klein stukje. Ik ben weg, maar misschien heb ik nog wifi als ik ga betalen ervoor, dus ik moet even kijken wanneer ik kan antwoorden (:

"Je mag ook hier wachten." Ik bestuur het angstige gezicht van Ariana, waar nu een hoop van opluchting leek op te verschijnen dat ze niet mee naar binnen moest. "Bedankt." Glimlacht ze zwakjes en gaat tegen de muur aanleunen naast de deur, zodat ze zeker niet in het zicht zal staan van iedereen in het lokaal. Zonder te kloppen liep ik naar binnen. Na wat er was gebeurd vond ik het de moeite niet om nog aan te kondigen dat er iemand het lokaal zou binnen komen en de les te onderbreken. En nog een probleempje er bij? Er waren er al zoveel, dat het heus geen extra last zou gaan geven. "Malfoy, waar is je beleefdheid gebleven." Blaft Snape luid en ik zie voor een moment zijn blik naar achter mij afgaan. Tot hij door heeft dat ik helemaal alleen ben. "En waar is Ariana?" De klas is muisstil en volgt ons gesprek in spanning alsof er elk moment iets kan gaan gebeuren wat ze niet willen missen. "Ik denk niet dat zei vandaag deze les nog wilt bij wonen." Terwijl ik dit zeg keer ik hem mijn rug en loop naar het tafeltje van Zabini. Voor even keek hij me glimlachend aan, alsof hij verwacht dat ik me weer doodleuk in zijn gezelschap ga voegen. Maar als hij merkt dat ik de spullen van Ariana bij elkaar zoek en hem aan kijk met een blik die meer zegt dan woorden verdwijnt zijn glimlach als sneeuw voor de zon. "Draco, het spijt ons. Maar het was gewoon te-" ik geef hem niet de kans om zijn zin nog maar af te maken maar liep bij hem vandaan voor ik helemaal uit mijn doen geraak en er ongelukken gaan gebeuren. "MALFOY!" Blaft Snape me weer toe als ik nog zonder iets te zeggen het lokaal weer uit loop en de deur boos achter me dicht laat vallen. "Dat was snel" dankbaar en ook verbaasd neemt ze haar spullen van me over. "Waarom er ook langer blijven dan nodig is." Samen stappen we weer door de gangen en nu we toch niet in de les zijn hebben we eigenlijk geen idee waar naartoe te gaan. "Misschien moeten we aan McGonagall maar gaan vragen of we eindelijk onze toverstok weer terug krijgen?" Stel ik voor en akkoord met mijn voorstel knikt ze.